Prolog

Bu sefer balık çöle aşık olmadı. Balık içinde bulunduğu suyun farkına vardı. ondan bir kaçış olmadığını, yüzebileceği en uzak yere de yüzse son durağının bile o olacağını farketti. Zira insan kendinden kaçamazdı. O yüzden varmalıydı insan. Varmalı ve ona çipil çipil bakan bir çift yeşil göze ömür boyu bakmalıydı.

"Güzel gülüyorsun," dedi yeşil gözleri parlayarak. Gülümsediğimde bakışlarımın içinde mıh gibi asılı duran acıları göremiyor muydu? "Aslında güzel gülmüyorum," dedim düz bir sesle. Kaşları çatıldı ve iki kaşının arasında bir boşluk oluştu. Mezarım. "Güzel gülmüyorum Dua, güzelliğine gülümsüyorum"