Tanıtım

"Semir," dedim ağlamaktan kısılan sesimle.
Ah o ismin, uzun zamandır dilime harflerini bile yasakladığım ismin, bir bilsen ne kadar yaktığını canımı.
"Nefesim." Tek bir kelime, tek bir kelime yakar mıydı şu insanoğlunun göğüs kafesinde yer alan bir avuçluk kalbi. Yerle gök birbirine kavuşur muydu insanlar olmadan?

Ruhumun sancılı çığlıkları mezar taşlarına mürekkebin son damlaları gibi değiyordu. Yağmur ruhum için yağıyordu sanki. Çığlıklarım değdiği her taşı yıkıp geçiyor, gitmek istediği yeri haritalardan silmek ve kalbine işlemek istercesine bağırıyordu.
Kimse duymuyordu... Kimse bilmiyordu.

*