noodkreet van een kind

Ik ben verloren. De weg kwijt. Ik ben niet wie ik dacht dat ik was. Ik ben nog abnormaler als ik dacht. Het enige wat ik kan doen om alles los te laten en mijn gevoelens te uiten is schrijven. Gedichtjes. Omdat ik geen andere manier vind om mijn gevoelens onder ogen te komen en te uiten. Sommige heeft nog niemand ooit gezien.

Veel gedichten schrijven begon ergens in het derde middelbaar. Sommige zijn al iets ouder. Na het pijnlijk inzicht dat je niet anders genoeg kan zijn. Aanvaarden dat je op je eigen geslacht valt is niet simpel. Hopelijk lukt het ooit. Hopelijk wordt de wereld ooit beter. Tot dan is blijven vechten de enige oplossing. Niet alleen tegen de wereld maar ook tegen monsters in je hoofd.