HATA

Üzerine oturduğum dizlerimin artık ağrımaya başlamasıyla Beril 'in omzumdaki kafasına dikkat ederek oturuşumu değiştirdim. Ne kadar da saçma sapan bir durumun içindeydik şu anda. Bir yıl önce varlığından bile haberim olmayan kız şimdi kafasını omzuma yaslamış uyuyordu. Karşımda kapüşonlu hırkasını gözlerine kadar kapatan ağabeyim oturuyordu. Sadece bir kaç saat önce tanıştığım ağabeyim... Annem ölmüştü ama ölmeden önce bana asla ağabeyimden bahsetmemişti. Neden anne, neden? Henüz ağabeyimin adını bile bilmiyordum. Çünkü herhangi bir adı yoktu. Ya da kimse bilmiyordu. Ellerindeki alensiayla uğraşıyordu dakikalardır. Bakışlarımı bu sefer Beril 'e çevirdim. O gün, o koridorda bana çarpmasaydı asla tanışamayacağım hayatımın aşkına. Açıkta olan boynuna tüy kadar hafıf bir öpücük bırakarak kafamı arkamdaki mağara duvarına yasladım. Biz buraya küçük bir suç yüzünden gelmiştik. Karşımda oturan ağabeyim ise... O buraya haketmediği bir sürgün yüzünden gelmişti. Ya şimdi ne olacaktı?