1. Bölüm: Kumların Yalnızlığı

Ayakkabısını büyük bir güçlükle çıkardı Anua ve ters çevirdiği gibi yığınla kum diğerlerinin üzerine döküldü. Her yerde kum vardı en kötüsü parıldayan güneş onları ısıtıyor ve üzerinde yürümesini imkansız hale getiriyordu, en azından gündüzleri böyleydi. Geceleri ise daha beter... Etrafı daha iyi görebilmek için kapişonunu çıkardı Anua, kavurucu güneşin umut kırıcı ışığı gözlerini kamaştırdı. Aniden kafasını yere çevirince yırtık pırtık ayakkabılarının onu daha fazla götüremeyeceğini fark etti.
Çıplak ayakları, ayakkabının geniş yırtıkları ardından görülebiliyordu. Kukuletasının kapişonunu yeniden örttü. Zoraki bir kaç adım daha attı genç kız ama üzerine müthiş bir ağırlık çökmüştü, elini kemerindeki mataraya götürdü. Matarayı zar zor başının üzerinde kaldırdı ve içinden dökülen bir kaç damla sıvı Anua'nın ağzının içinde kayboldu, bu normal suydu ama insanlar ona "keştaken" diyordu. Ağzındaki iğrenç tadın eşliğinde sağ eli, çölde ona yardımcı olan tek şeyden, tozlanmış eski sopasından kaydı ve kendini yerde buldu, o an içi anlamsız bir huzurla kaplandı. Sanki buradan hiç kalkmak istemiyormuş gibiydi. Kukuletasının ince katmanın ardından yanağını kızartan sıcak kumu umursamadı bile ve gözlerini kapattı...