Πρόλογος.

Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη.

Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα.

Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της.

Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ.

Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα.

Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση.
Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι.
Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas.

Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του.

Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε.
Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα.

Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.