☆

Bütün bu metal yığını, dedim. Görüp görebildiğim her şey. Kıt aklımı öyle bir karıştırıyor ki, alışmakta hâlâ öyle zorlanıyorum ki, neyin gerçek neyin hayal, yani onların bir oyunu olduğunu anlamakta zorlanıyorum. Ya bir gün evimde uyanırsam, ya bir gün her şey bir anda biterse? Bir rüya görmek gibiyse burada olup bitenler. Oluşturdukları şeye simülasyon diyorsunuz ama hem onlar bize dokunabiliyor hem de biz onlara dokunabiliyoruz. Bir hayalin bize dokunmasını sağlıyorlarsa, gerçekmiş gibi görünmesini, çok daha fazlasını neden yapamasınlar? O pencerede gördüklerim mesela. Neden o hayallerden biri olmasın? Bu yapı. Bu daire. Buradaki her şey. Uzandığım bu koltuk. Yastığımın üzerinde duran papatya. Puanlarla alınabilecek her şey. Kaynağı nereden geliyor? Ya hepimiz bir diğerimiz için sanal bir gerçekliksek? Bunu nasıl anlayabiliriz? Nasıl ayırtına varabiliriz gerçekliğin? Bu kadar kusursuz olman zavallı aklımı öyle kurcalıyor ki, öyle ürkütüyor ki beni, ya diyorum, ya değilse? Gerçek değilse? Sana her baktığımda hissettiğim bu. Sana her baktığımda düşündüğüm bu. Bana hak ver. Beni anla. Benim için rüya olsan bile fazlasın. Ama onlar, her kimseler, küçücük kafamın içinde senin gibi bir hayal yaratmışlarsa ve bir gün gelip onu benden alacaklarsa, buna dayanamam. Anlıyor musun? Rüya bile olsa, buna dayanamam. Bu yüzden geri geri gidiyor adımlarım. Acı içinde yürüyorum. Bana attığın her adım kalbimi binlerce parçaya ayırıyor. Senin gibi bir şeye nasıl sahip olunur? Poppy, diye kıkırdadım aptalca. Poppy gibi alabilir miyim seni günün birinde? Benden hiçbir koşulda alınamayacağın şekilde. Bu mümkün mü?