Description
Gökyüzü ağladı, melekler yeryüzüne indi, yapraklar soldu...Sonra bir gün, bir umut gibi, papatyalar doğdu bahçemizde. Yine bir gün, birisi geldi, tüm papatyaları kopardı, "Umut yok!" dedi, "...kapat o kitabı," Günlerce sayfalarında ellerimi,satırlarında gözlerimi gezdirdiğim kitabı çekti elimden, aldı. Papatyalar değil, ölüm koktu ortalık... Yağmurdan sonra kokan toprak gibi, dalından koparıldıktan sonra, ölüm koktu tüm papatyalar. Bir ölüm, öylesine güzel koktu ilk defa... "Neden?" diye soruyordum...Belki kendime, belki ona... Belki bu dünyanın tüm umutsuzlarına. Umudumu, elimden çekip aldığı kitap kadar kolay alacaktı benden, korkuyordum. "Ben okudum," dedi, "Ben okudum o kitabı, oradan biliyorum...Umut yok o kitapta." "Ya papatyalar," dedim ben de bu defa, "...papatyalarımın ne suçu var?" Ağlıyordum papatyalarıma, elimden aldığı kitabıma. Ümidime, umuduma. "Umudun olmadığı yerde, papatya bitmez." dediğinde dönmüş gidiyordu. "Bu papatyalar yanlış yerde bitmiş, ne kadar umuda sahipsen...O kadar değilsin aslında." İşte o gün, o çocuk, orada sadece papatyalarını ve bir umut okuduğu kitabını kaybetmedi... O gün, o çocuk, o küçük kız çocuğu,orada her şeyini kaybetti. O çocuk, tıpkı gözleri önünde yolunan papatyalar gibi, dalından koparılmış bir papatyaydı. O, Asi'ydi. Hırçındı, öfke ve nefret doluydu. Umutsuzdu, yalnızdı. Ta ki bir gün, bahçesinde yeniden bir papatya bitene kadar, reddetti.Papatyalar asıl umudun olmadığı yerde, umut bahşetmek için biterdi. Birisi yanılıyordu, o, kitabı umudun olmadığı bir sayfada kapatmıştı. Oysaki umut, bir diğer sayfadaydı. · Gelin sizinle, papatya kokan satırlarda, bir papatyanın dalından koparılışına, ağlayalım. Umudun olmadığı bir yerde umut bahşeden papatyaya, ağlayalım. @Tüm hakları saklıdır. İznim olmadan, kopyalanması, çoğaltılması yasaktır.
Kötü Kızlar İyi Çocukları Sever.
