Description
"Yaralarını kanatmama izin verir misin?" "Yeterince kanamadan kabuk bağlamaz değil mi?" "Bağlamaz..." "İyileştirecek misin beni?" "İliklerine kadar..." . O an, gözlerimin önünde kendi çocukluğunun intiharını sağladı. Çocukluğunu, kelimeleri arasında yok etti. Uçurtmasının ipi kesilen çocuk, elinde kalan ipi çöpe atmamıştı... Küçük çocuk, vazgeçmişti... Her zerresini oluşturan benliğini terk etmişti... Ağlayarak... Bu, kanser birisinin, tek başına saçlarını kazıması kadar can alıcıydı... Her şey o kadar gerçekti ki... Çaresizlik ruhumuzu kanattı, cümlelerin arasına sıkıştık ve su niyetine tüm acılarımızı içtik. Tam şu saniye, sondu... Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı... Çünkü artık eski diye bir şey yoktu... Kendi ellerimizle yok etmiştik, eskiyi. Kocaman gülüşlerin ardında ezmiştik. Kocaman acılar da kocaman gülüşlerimizi ezmişti, zamanla... Bir süre karşı çıktık fakat artık biz de bitiş noktasına gelmiştik. Buradan ilerisi yoktu... Buradan gerisi de nefesimizi kesiyordu. Biz, şu anda kalmıştık... Acılar keskin bir bıçak gibi boğazımıza dayanmıştı... Artık etrafımızdaki her şey, aldığımız yaralardan ibaretti... Fakat biz; aldığımız yaralardan çok, sahip olduğumuz maskelerden ibarettik... Bu; yara almış ruhların hikayesi değil, yaraya doğmuş çocukların hikayesiydi... Bu hikayedeki tüm çocuklar, yaranın kendisiydi... Ve buradaki tüm çocukları; sahip oldukları masumiyet değil, zihninin kutsadığı nefret katlederdi. . Herhangi bir çalıntı dahilinde gerekli işlemler başlatılacaktır. Wattpad'te "Bir Kabusun Finali" isimli ilk ve tek kitaptır. Kitap Kapağı: @tdkgeldiarkadaslar
Giriş
