Description
Parmaklarından akan kan, viyolonselin tellerine katre katre damlayarak ölümü çağıran ritimle buluştu. Soğuk metalin ete işleyişi, kanların etrafa sıçrayışı ve ölmeden önce ki yutmak zorunda kalınan çığlıklarsa gecesini süsleyen bir melodramdı. Soğuk duvarlara sahip morg da gömülmeyi bekleyen cesetler, son bir merhamet çığlığına tutulmuş; ölümün habercisi olan soğukla savaşırlardı. O merhamet hiçbir zaman çığlıkları duymadı. Bir katilin iplerine takılı kalmış zamanın oyuncusuydu. Zihnine hükmeden her bir kurbanına ithaf ettiği bu kanlı melodram; kendi kafasına sıktığı son kurşunla sona erecek, kendini morgun soğuğuna bırakan ilk cesetle beraber bu oyunu bitirmiş olacaktı. Viyolonsel ritim tuttu, ölüm eşlik etti. Morg cesetlerle soğuğun savaşını izledi, merhamet yenildi. Morg ile Viyolonsel. Ölümle gerçekliğin, yaşamla araf arasındaki hapsoluşu. Morg ile Viyolonsel. Soğuk ve merhametin savaşı, kanlı ritmin varoluşu. Morg ile Viyolonsel. Masumluğun kanlanmış ritimli danslar arasında kayboluşu. "Duyuyor musun, adalet için çığlık çığlığa, nefes nefese kalmış zihnimi? Görüyor musun, ellerime değilde kalbime bulaşmış kanı? Ama Morg duyamaz, sen duyamazsın. Viyolonsel göremez, ben göremem. Kana bulanmış kalbini göremedim, çığlık çığlığa kalan zihnimi duyamadın." "Senin adaletin başkasının terazisine hafif gelir, o hafifliğin ağırlığında boğulurdun." |f. ondokuz ocak, ikibinyirmibir. /tüm hakları saklıdır./
Morg İle Viyolonsel.
