Description
"Ben karanlık olduğumu düşündüm, Yapayalnız kimsesiz bir karanlık... Sonra sen geldin dünyam aydınlandı, karanlığım kimsesiz oluşum yok oldu. Ben karanlıkken aydınlık bir ışık oldum..." Bir duygu gibiydi kimsesizliğim, üzerime yapışan lanetli bir etiket. "Ama sonra ansızın bütün duygularım ışığa kavuştu. Senin sayende... Sen olduğun için yanımda, kalbimde. Artık bir endişem yoktu. Ben artık çok mutluydum..." Ve aşkımız gecenin, gündüze kavuşması gibiydi. Bir sonu olmayan, birbirlerini seven iki imkansız, iki duygu... Biz artık bir bütündük. Işığımız olsun ya da olmasın karanlık olalım ya da olmayalım umrumda değildi. Çünkü sen vardın, ben vardım aşkımız vardı ve benim için önemli olan buydu. Biz zıt iki parça ama bir araya gelince ayrılamayan bir bütünüz sevgilim... Ben artık Afrazeyim, ışığın aydınlığın karşıtıyım...
1. Bölüm: "Ölümdü, Kalbime."
