1-

Yanlış anlıyordum. Bu yanlış anlaşılma bizi hiç güzel yerlere götürmeyecekti. Görüştüğü, sevdiği vardı. Ne diye her dakika benimleydi ki.

Kafam karışıyordu. En kötüsü kalbim yanılıyordu.

Zorla gömdüğüm duygular filiz vermeye başlamıştı. Durduramıyordum. Ama üzülecektim. Yine ben üzülecektim. Durdurmam gerekiyordu.

Gerekirse beton atacaktım ama durduracaktım bu kez. Düşüncelerimde boğulurken beni kendime getiren dudaklarımın üzerinde hissettiğim sıcak nefes olmuştu.

Gözlerim kocaman açılmıştı. Hala yaklaşıyordu. Buna derhal bir son vermem gerekiyordu yoksa hiç güzel şeyler olmayacaktı. Şaşkınlıkla konuşmaya başladım.

"Alaz abi dur. Napıyorsun."

Bir anda nefesleri sıklaştı, kaşları çatıldı. O da sinirle konuşmaya başladı.

"Ya sen anlamıyor musun beni ?"

"Anlamıyorum ya, anlayamıyorum. Amacın ne senin sadece kafamı karıştırıyorsun. Yoruldum artık, yeter."

"Amacım mı ne ? Amacım sensin, bu hayatta ki tek amacım, hayalim, düşüncem hatta aldığım soluk sensin benim. Senden başka bir şey bilmiyorum, anlamıyorum ben."

Dedi ve son kez gözlerime bakıp, hızlı ve sert adımlarla gitti.

Ne diyordu bu adam.

Olamazdı değil mi olamazdı.