PROLOGUE

Patuloy sa pag-ikot ang mundo. Hindi napapagod. Kahit ilang beses mang putulan ng buhay ay patuloy parin sa paglaban at pagbigay sa mga tao na siyang sumisira rin nito.

Kung paulit-ulit ka lang rin namang pinapaikot ng mundo, hindi ka nga ba mapapagod?

Siya 'yon. Nabubuhay pero napapagod rin. Pinipilit na lumaban para sa iba. Hanggang kailan siya lalaban kung mawala ang iba na siyang naging dahilan ng paglaban niya sa kalupitan ng mundo? Maiisipan niya pa bang lumaban para sa sarili niya?

Hanggang kailan siya mabuhuhay... Hanggang kailan siya hindi mapapagod?

Hanggang kailan siya magpapanggap na tila ba isang malupit na alon sa dagat na hindi napapagod sa pagkamit ng kasiyahan sa buhay?