Epilogue

"May kabayaran lahat ng ngiti at saya sa mundo.Masaya ka man ngayon,babawian ka din ng lungkot."

For a years, Masaya ako bilang bata.May masaya at buong pamilya.Pero hindi pala lahat maitatago mo sa masayang ngiti.

I am a child,more on a seven years old girl.At a young age, I became matured.Instead of playing,I'm hurting.

I have once a happy family.But later on,a once happy family became sad and broken.

Years came, I have a cherophobia.A phobia of happiness.

Gagaling pa kaya ako?

Makakangiti pa kaya ako?

O tuluyan pa din akong maniniwala na lahat ng ngiting ikinurba ng mga labi ko ay may kabayarang lungkot?