PROLOGUE

Kulang nalang lumuha ako ng dugo upang maibsan yung sakit na nararamdaman ko.

Pero kahit anong klaseng luha pa ang iluha ko andun parin yung sakit tuwing naiisip kong hindi kuna pala muling mahahawakan yung anak ko.

Hindi naman ito yung pinangarap namin na buhay ni Aaron eh, Bakit naging ganito ang lahat sa isang iglap lang.

Ano ba ang pwedeng itawag sa sakit na ito. At sino ang pwede kong sisihin dito ???

At pano pa ang magiging bukas namin ni Aaron kong yung tulay na nag uugnay namin ay kinuha na rin. Pano ko pa haharapin ang bukas na mag-isa kung basag na basag na ako.