Prolog

Pozwoliłam ci wejść w moje czyste dotąd życie brudnymi butami, a ty wykorzystałeś to, brudząc je doszczętnie błotem. Czuliśmy coś do siebie, tworzyliśmy COŚ. Ale mam tu na myśli czas przeszły, ponieważ wszystko zniszczyły nasze kumulujące się błędy. Dlatego ostatecznie musiałam podjąć kroki, które zabolały mnie tak bardzo jak i ciebie. Ale tak będzie lepiej, Ethanie Parkerze, zaufaj mi.

Bo zawsze lepiej odciąć się od toksycznej znajomości, niż w niej tkwić.