Prolog

- Mógłbyś się czasem odezwać, wiesz? - powiedziała Mariko ze swoim typowym wrednym uśmieszkiem. - To nie boli.

Aone tylko napisał do niej SMS-a:
"Jak dla mnie słowa są zbędne"

- Ach tak? - zaśmiała się. - Niektórych rzeczy nie da się domyślić ze spojrzenia. - spojrzała na niego wymownie.
Zignorował ten przytyk. Spojrzał jednak na nią z małym wyrzutem.

- Nie patrz tak na mnie. - odwróciła wzrok. - Tylko mówię jak jest. Niektóre rzeczy trzeba mówić.
W tym momencie po raz pierwszy zobaczył w jej drapieżnych oczach smutek.