Prologue

Magulo, maingay, mga daing na tila ba musika sa pandinig, basagan ng mukha at mga dugong dumadaloy sa kamay ko sa tuwing nakakasuntok ako ng mga tarantadong maaangas ang mukha. Masarap sa pakiramdam na makita ang mukha nilang namimilipit sa sakit at walang pakundangang ngawa na tila batang inagawan ng laruan.

Psh bakit napaka pathetic ng tao konting sakit lang sisigaw na konting sugat lang iiyak na, hindi ko maintindihan at wala nakong pakialam pa, dahil sa buhay nato umiikot ang mundo ko, dito ako masaya at dito ako nakukuntento.