Boże Narodzenie - drugiej szansy

W zamierzchłej epoce beztroskiego dzieciństwa Gwiazdka zawsze była wyjątkowym wydarzeniem. Chociaż nie do końca rozumiałam sensu i celu tej szaleńczej świątecznej gorączki to i tak chętnie uczestniczyłam w tym corocznym pędzie. Za wszelką cenę starałam się być pomocną i użyteczną, ale pewnie, pomimo że nikt nie mówił tego głośno, wszystkim troszkę przeszkadzałam swoim niezmordowanym brykaniem po mieszkaniu do taktu kolędowych hitów płynących z radiowego odbiornika. Nic nie mogłam poradzić, iż te przygotowania, gwar i ogólne zamieszanie były czymś niezwykle egzotycznym oraz ekscytującym. W domu dużo mniej lub bardziej znanych krewnych, telefon stacjonarny nieustannie na przemian dzwoni albo jest zajęty, pilot od TV wciąż poza moim zasięgiem, łazienkę permanentnie okupują ciotki, kuzynki, teściowe poprawiające makijaż i uczesanie do ostatniej chwili, na około wesołe świergotanie najmłodszych, pierwsze wesołe wigilijne toasty wujków i dziadków przy suto zastawionym stole i niekontrolowanie pałętające się dookoła sierściuchy. Ach byłabym zapomniała o nieustraszonej babci, seniorce rodu, która wydając niekończące się dyspozycje oraz polecenia choć częściowo próbowała zapanować nad zbiorowym rozluźnieniem i rozpasaniem. Super sprawa widzieć rozemocjonowaną Tereskę w akcji. Podobali mi się liczni goście, hałas, wielgachny iglak oraz stosik prezentów pod nim, ale najlepsze było, że tego jednego jedynego dnia rodzice odwieszali bokserskie rękawice do szafy i uśmiechnięci składali sobie życzenia, by później zgodnie zasiąść do wspólnego posiłku z resztą familii. Nareszcie bez kłótni, wyzwisk czy awantur niestety tylko udawali szczęśliwych...