Start Reading
Description
''Yeter, daha fazla yakma bu kavrulan ruhumu,'' başımı hafifçe yana eğdim ve fısıldadım, ''Küllerimden doğamam ki ben.'' Elini kaldırdı yavaşça, idam hükmü verilmiş bir mahkum gibi kirpiğimin ucunda asılı kalmış göz yaşımı tuttu parmağının ucunda, öldürmedi göz yaşımı, hapsetti parmaklarının ucuna. Gözlerimin içine baktı, elaları şimdi karanlığa hapsolmuş bir kara delik gibi değil; ateşiyle koca dünyayı aydınlatan güneş gibiydi. ''Ruhunda benim,'' başını eğdi usulca, dudakları ölümü fısıldıyordu, ''Küllerinde.'' *** ❄️ Bir gölgenin duyguları olur muydu? Aşkı, kederi hissedebilir miydi? Evet; onunda duyguları yoktu. Ve şimdi o gölge, benim kaderimi baştan yazıyordu...
MEZ
Continue Reading on Wattpad