Description
"Efsaneye göre Ortaçağ döneminde bir şövalye ve sevgilisi bir gün Tuna Nehri kıyısında gezintiye çıkarlar ve bu romantik yürüyüş sırasında nehrin yüzeyinde süzülmekte olan bir çiçek görürler. Sevgilisinin çiçeği çok beğendiğini gören genç ve cesur şövalye çiçeği nehirden alarak sevgilisini etkilemek ister. Fakat kaderin cilvesi işte. Şövalye çiçeği almak isterken nehre düşüverir. Akıntıya kapılır ve elinde tuttuğu çiçeği can havliyle sevgilisine atar. Ardından 'Unutma beni!' diye bağırır. O günden sonra şövalyenin sevgilisine son armağanı olan o çiçek Unutmabeni ismiyle anılır." Dolgun dudaklarından çıkan son kelimenin ardından gözlerim,ellerimde tuttuğum unutmabeni çiçeklerinin mavilikleriyle yarışır gözlerine dokundu. Aslında onun her bir hücresine dahi hayrandım ama bütün bu mükemmelliğinin içinde gözlerinin yerini inkar edemezdim. "Şövalyenin yerinde sen olsaydın Abis,benim için çiçeği alır mıydın?" Dudakları sağ yanağına doğru kıvrıldı yine,en sevdiğim gibi. Hep sevdiğim gibi. "Güzelim,nehre atlamamı istemen yeterli olurdu ölmem için." Bazı insanlar,bazı insanlara armağandılar. Ve bazı insanların aralarındaki bağ sadece fiziksel değil yahut sadece duygusal değildi. Çünkü bazı insanlar birbirlerine ruhlarıyla bağlanırlardı. Tıpkı o ve ben gibi. Tıpkı Abis ve ben gibi. O bir hayalden ibaret olsa bile... 27.07.21 🌒
GİRİŞ
