Prolog

Ostrzegaliśmy Was, a Wy nie słuchaliście. Nawoływaliśmy, aby ograniczyć pewne czynności, rujnujące naszą planetę, a Wy nam przeszkadzaliście. A teraz siedzicie w domowych klatkach zagubieni, poruszacie się podziemnymi korytarzami, jak mrówki, oddajecie państwu połowę swojej pensji i pijecie kawę, która pachnie chemią. Od lat nie czuliście na sobie kropel deszczu, świeżo skoszonej trawy, nie słyszeliście porannego ćwierkania ptaków czy szumu liści na wietrze. Świat, który znaliście, istnieje, ale jesteście od niego odgrodzeni. Niby tak blisko, a tak daleko...