Description
Smut var!! İLK FİCİM OLDUĞU İÇİN ÇOK ACAMİYCE YAZILMIŞTIR DİĞER FİCLERİMDE BÖYLE DEĞİL Bir ormanın içinde neden koştuğumu bilmeden korkuyla ilerliyordum kendimi durduramıyordum yorulmuyordumda sadece korku hissi vardı o his hiç gitmiyordu kafamda çok fazla ses vardı ve canım acıyordu. Ne kadar koşmamı durduramasamda kafamı çevire biliyordum arkama doğru baktığımda bir gölge olduğunu görmüştüm ama bu gölge siyah değildi aksine beyazdı ve insan figüründeydi önüme döndüğümde demin baktığım beyaz gölgeden tanıdık bir ses gelmişti. Ses çok tanıdık gelsede beynim tanımayı red ediyordu ve bu benim sinirimin bozulmasını sağlıyordu. Tekrar arkamı dönücekken tiz bir çığlık gelmişti ve canımın acısı daha çok şidetlenmişti sonunda yorulduğumu hissediyordum ama hala duramıyordum. Tekrar arkamı döndüğümde beyaz gölge daha yakınıma geldiğini farkettim ister istemez daha çok korkmuştum. Ve bu gölge arkamdan gelirken sanki benimle konuşmaya çalışıyordu. Ağzımı açıp bir kaç kelime söylemeye çalıştığımda tek diye bildiğim "duramıyorum" olmuştu bu kelimeme karşılık arkamdan gelen gölge biranda durunca bende kontrolsüz bir şekilde durmuştum. konturolsüzden kastım, sanki bir şeye çarpıp düşmüştüm ama sorun şu ki önüm bomboştu ve ona nazaran arkamda sık ağaçlarla kaplı bir orman vardı. Gölge bana doğru elini kaldırıp hafif eğildiğinde o tanıdık ses daha çok belirginleşti ve bu sefer anlaya bileceğim bir hâl almıştı. Gölge eyilipte elini uzattığında sanki donmuş gibi kalmış ve konuşmuştu omu konuştu bilmiyordum çünkü bu gölgenin ağzı yok gibiydi. Ne bekliyordum ki zaten!! Etrafıma kimse varmı diye bakınırken bir yandanda onu dinliyordum. "Kurtulmana az kaldı tek yolun elini uzatmak o zaman kurtulup hayatında gördüğün en güzel yere gideceksin, emin ol! " ------------------ F
Tanıtım
