Korku

Yine bir gece vakti efkarıydı ondaki. Oturmuş derin derin düşünüyodu zavallı elinden hiçbir şey gelmeyeceğini bile bile..
Ama içinde az da olsa bir ümit vardı babası için, sadece onun için.
Bu zamana kadar onunla birlikte geçirdiği zamanları, kavgalarını , sonra barışmalarını düşünüyordu kara kara gözleri yaşlı...
Sürekli soruyordu kendine şu soruyu
" Acaba sebebi ben miydim? "
ve sordukça da içi yanıyordu babasızlığın tazeliğinde olan bu zavallının...
Babası öleli 3 gün olmuştu fakat ona göre çok acı bir üç gündü bu, her saniye ondaki yalnızlık hissini büyütüyor gittikçe korkmaya başlıyordu bu zavallı.