Tanıtım

Saçlarım rüzgarda savrulurken titreyek kollarımı birbirine doladım. Hava soğuktu. Çok soğuk. Soğuk rüzgar çıplak bacaklarıma bir tokat gibi çarpıp duruyordu. "Sonunda intikamını alacaksın." diye fısıldadım. Başını usulca salladı. "Alacağım."

"Mutlu musun peki?"

"O neydi ki?"

Gözlerimi ondan kaçırıp yüzümü buruşturdum acıyla. Mutluğu unutmuş bir adama ne anlatabilirdim ki? Üstelik buna benim abim neden olmuşken. Tarif edilemez bir acı her bir hücremi kendine esir almış gibi, mahkum etti beni gözlerine. Efgan Karan neden sen, Neden ben?
.........

Kışın ortasında herkese inat parlayan güneşti o. O karanlıkta kaybolan adamın yeşil ama soğuk gözlerini parlayan kış güneşiydi.

O siyahın içine süzülen beyaz. Kışın ortasında açan güneşti.

Kış Güneşi'ydi.

Not: Serenay ve Kerem'i sevmeyenler kendileri için hayali bir karakter uydurabilir.