Hasb-i Hâl ve Bir Mukaddim

Kuyu; kara, kapkara bir kuyu. Yazında, kışında, yılın her günü içi kara, boğucu bir balçıkla dolu kuyu.

Kuyu kim yuvadır bir gurâba, dibine saplı kara bir kargaya; gûrab da, kendiyle beslenen, hunhâr bir cânvara.

Kuyu kim yanından kimse geçmez; on yılda bir geçen de o kuyuya bakmaz. Kimse merak etmez; gurâb gaklamaz, kimse de onu duymaz.

Ve bilir kim o kara karga, bu kuyudan bir çıkış yolu yoktur. Tek soru, kendiyle daha kaç kişinin oraya batacağıdır.