Description
''Bana yalan söyledin.'' Dedi adam. Karşısındaki kadından bir adım uzaklaştı. Bu kadar sakin oluşuna kendisi de inanamıyordu. Belki de gerçekten kadının yalan söylediğine inanamıyordu. Gözleri 'kabul etme, inkâr et' diye haykırıyordu adamın. 'Söylemedim. Sana hiç yalan söylemedim.' Cevabını istiyordu. ''Evet.'' Dedi usulca. Kadın ilk defa adamın karşısında bu kadar çaresizdi. Adamın gözlerindeki hayal kırıklığı genç kadının kalbini parçalıyordu. İlk defa yaptığından pişman olmuştu. Bu bakışlara şahit olacağını bilse ömrü billah girişmezdi böyle bir şeye. Yine uzaktan severdi, acı çekerdi ama asla yalan söylemezdi. Genç adam duyduğuyla her şeyin bittiğini anladı. Konduramadığı gerçekle o an yüzleşti. Söylemişti. Yalan söylemişti. Sol yanında hissettiği sızıyla arkasını döndü. Sinir, hırs, öfke... Hepsini son raddesine kadar hissetti. Hızlı adımlarla masasına yaklaşıp üzerinde ne varsa yerle bir etti. Şuan yaşadığı hayal kırıklığını geçirebilecek ne varsa yaptı. ''Karan...'' Arkasından adını duyunca bütün öfkesiyle hırsla döndü. ''Sus! Bana Karan deme.'' ''Karan, lütfen. Pişmanım. Çok pişmanım.'' ''Pişmanlığın buramdaki ateşi söndürmeye yetmez!'' Adam elini kalbinin üstüne koydu. ''Sevmiştim seni, çok sevmiştim. İlk defa, birini sevmiştim. '' *** Bu defa AŞK seyirlik değildi, ömürlüktü... ~~Tüm hakları saklıdır, herhangi bir çalınma, izinsiz kopyalanma durumunda tarafımdan yasal işlem başlatılacaktır. ~~
PROLOG
