Description
~Die eerste keer veranderde alles!~ Dit keer kan ik mijn blik niet van hem af halen. Niet dat ik ook maar enige behoefte voel om dat wel te doen. Zijn groen, blauwe ogen kijken onderzoekend in de mijne. Voorzichtig laat ik mijn hand uit de zijne glijden. 'Bedankt dat je me opving.' Ik voel al het bloed uit mijn aderen naar boven stromen en zich verzamelen bij mijn wangen. Uiteindelijk sla ik mijn blik neer. Onzeker frunnik ik een beetje aan mijn sjaal die zich op een aparte manier om mijn hals heeft gewikkeld. 'Geen dank.' Zijn stem klinkt helder maar toch ook zacht. Alsof hij niet zeker is van zijn zaak. Schattig. 'Misschien zie ik je nog een keer?' En na die woorden draai ik me om en vervolg mijn weg naar huis. Mijn fiets naast mij aan de hand. De jongen verbijsterd achterlatend. Het meisje. Haar woeste krullen waaien door de wind in een moordend tempo om haar hoofd heen. Het ziet er wel lief uit. Elke keer weer passeren wij elkaar voor haar huis. Steeds een blik. Maar geen woorden. Ach, waarschijnlijk maak ik hier iets groters van dan dat het is. Waarschijnlijk denkt ze niet eens aan mij als ze thuis is. Waarschijnlijk spook ik niet door haar gedachtes, zoals ze bij mij door mijn gedachtes spookt. Waarschijnlijk denkt ze niet steeds aan het moment dat ze mij weer ziet, zoals ik denk aan het moment waarop ik haar weer zie. Waarschijnlijk heeft ze zelfs een vriendje.
Deel 1
