Πρόλογος

-''Αυτό ακριβώς πίστευα κι' εγώ. Είσαι πιο όμορφη όταν γελάς παρά όταν κλαις''.
Ακούγοντας αυτή την ευγενική φωνή, η Marina σκούπισε τα δάκρυά της και σήκωσε το κεφάλι της, βλέποντας αντίκρυ της την φιγούρα ενός αγοριού με μια περίεργη στολή. Την κοιτούσε και της χαμογελούσε γλυκά. Ποιο ήταν αυτό το αγόρι, το οποίο φαινόταν ότι είχε πέσει ξαφνικά από τον ουρανό;
-''Είσαι... φάντασμα; Ή εξωγήινος''; ψιθύρισε.
Εκείνη τη στιγμή το αγόρι άρχισε να γελάει, απαντώντας της...
-''Λες πολύ αστεία πράγματα κοριτσάκι! Παρ'όλο που με βλέπεις ντυμένο έτσι, σε ενημερώνω ότι είμαι άνθρωπος σαν εσένα''.
-''Ναι, αλλά... γιατί φοράς φούστα; Αφού είσαι αγόρι''!
-''Αυτό δεν είναι φούστα. Λέγεται κιλτ και είναι η παραδοσιακή στολή της Σκωτίας''.
-''Παραδοσιακή στολή''; ρώτησε το κορίτσι ενθουσιασμένο.
-''Ναι. Και αυτό εδώ είναι ένα μουσικό όργανο που ονομάζεται γκάιντα. Κάτσε να σου παίξω λίγο'' και έβαλε την γκάιντα στο στόμα του, παράγοντας έναν μυστήριο ήχο.
-''Αυτό ακούγεται σαν σαλιγκάρια που σέρνονται''! φώναξε η Marina και σηκώθηκε όρθια.
Το αγόρι τότε γέλασε για άλλη μια φορά. Στ'αλήθεια, ήταν πολύ αστείο κορίτσι...

Don't copy my story please!