Description
"Een plaats waarin het land tijdloos was. Het had geen begin en geen einde, geen grens tussen lucht en aarde. Zoals de wind in het buffelgras hoorde, hoorden wij hier thuis. Ik wist nog hoe de zon, de hemel en de wind mijn naam uitriepen. Ik herinnerde me de plek waar ik en mijn grote zus wild speelden. De rebelse blik in haar ogen kenmerkte haar. Haar donkerbruine vacht viel nauwelijks op in het heuvelige landschap. Mijn goudbruine vacht met hier en daar oranjeachtige plekken was veel opvallender. We stoeiden veel. Tot op een nacht de sterren verdwenen en plaats maakten voor duisternis. De schaduw van verdriet overmande ons. De maan leek van kleur te zijn veranderd. Het leek een rode gloed te bevatten. Maar hoe hard en lang je ook huilde om de maan tevreden te maken, de gloed verdween niet. Er was een nieuw iets in gekropen en het wilde niet meer weg. We noemden het Rode Maan. Niemand wist meer wat te doen. Mijn alfa besloot met ons allen een lange reis af te leggen. Waar we heen gingen, begrepen ik noch mijn zus niet. Mijn zus staarde dagenlang stil voor zich uit. De nachten werden kouder. De zon verloor haar warmte. De wind speelde niet meer met je vacht maar liet je rillen van de kou. De sterren verdwenen. Het donkere verdriet voelde je in je slaap. Ik begreep niet waar het verdriet vandaan kwam of wat het was. Maar het was er wel. Ik kwam 's nachts moeilijk in slaap. Alles waar ik om gaf vervaagde. Alles verdween. Van de rest kan ik me niks herinneren. Ik zou het wel graag willen. Ik zou graag begrijpen wat er in mijn verleden is gebeurt. Chanouk... Die naam kwam me bekend voor. Maar ik kon me geen gezicht voor de geest halen. Alsof het slechts een woord was zonder betekenis." Dit is de tweede versie van Wolfheart. Hiermee ben ik in september 2017 begonnen.
Caput unum
