SONSUZLUĞUN BAŞLANGICI

Başarısızlığa uğramış sevgiydi ona duyduğum... Koşup sarılmak istiyordum ama vicdanımdandı yapamayışım. O beni sevgilisi ile oynadığı satrançta piyon olarak kullanıyordu. Ben ise bunlardan habersiz gerçeklere sırt çevirmiştim. Saat on ikiyi geçtikten sonra prensin beni bulacağını umdum ama arkamda ayakkabımı değil her şeyimi bırakmıştım. O prens hiç gelmedi, ben ise hiç prenses olamadım. Külkedisi melek değildi, üvey kardeşler de şeytan... Krallık iyi değildi, insanları da vicdanlı... Ayakkabı hiç geri gelmedi, prens de terk etti. Beyazlar siyaha büründü, büyükler temiz kaldıklarını sandı... Vicdanlar rahattı, şerefler kirli... Bu masala da karanlık hükmediyordu.

11/09/2017