Description
"Dokunma bana!" "Leyla." Kemal yaklaşmak istedikçe Leyla geri gidiyordu en son sırtı bir duvara çarptığında durmak zorunda kaldı. Rahat konuşabilecekleri bir yerde değillerdi. "Yaklaşma bana Kemal, sizin 'beyaz' yalanlarınız yüzünden günlerdir acı çekiyorum ben. Bu nasıl bir sevgi? Sana o gün de söylediğim gibi sevgi ispat gerektirir. Emek ister." "Çektiğin tüm acılar için özür dilerim, Leyla söz veriyorum sana ispat edeceğim sevgimi. Bu nişan bitince..." Leyla kendisine iyice yaklaşmış adamın göğsüne ellerini itmek isteyerek. Sözün devamını dinlemek istemiyordu. Nişan bitince hiçbir şey güllük gülistanlık olmayacaktı. Onu kendinden uzak tutmak zorundaydı. Aşk ve hasret iradesini gitgide zayıflatıyordu. Aşk bir zaaftı ve insanı hata yapmaya sürükleyebiliyordu. "Nasıl yaklaşacaksın bana da ispat edeceksin? En yakın arkadaşıma verdiğin sözün simgesi olan yüzük parmağındayken mi? Sen ilk önce en yakın arkadaşımla nişanını boz sonra keyfin isterse ispat edersin ama o nişan varken ben yokum Kemal Turhan! Gerçi o yüzük yokken de olamayacağım sanırım. Sen bu yüzüğü takarak beni kaybettin sonsuza dek. " Leyla onu itip gittiğinde acıyla baktı Kemal. Bir yanda verdiği söz bir yanda kalbinin yangını vardı. Çıkmazdaydı. #64 ROMANTİZM
Tanıtım
