e1

Bir ay tutuldu en tepesinde Electra'nın.
Karanlığın koyuluğunda, diğer aylar süzülürken ahenkli ve ince ışık haleleriyle.
Yıldızlar düşüyordu artık,
Her yanı yıldız tozları.
Tanrısının içinde uzanıyordu.
Nefesleri yavaşlıyor ve bir huzur döngüsünde kırpışıyordu kirpikleri.
Tepesinde, ona tutulmuş aya baktı.
Bir nefes aldı gözlerini kapatarak. Sanki gezegenin ruhunu istercesine içine çekmeyi.
Evrilmişti Electra.
Devrimini kendisi yaratacaktı.
.