Description
"Γιατί έφυγες έτσι χθες? Τι έγινε? Στην αρχή φαινόταν ότι το ήθελες.. Τι σε έπιασε?" συνέχισε τον λόγο του. "Όλο αυτό που πάμε να κάνουμε είναι χαζό! Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο στον Σταύρο.. Τον αγαπάω.." ψιθύρισα το λόγια που ούτε εγώ η ίδια πίστευα. "Οοο έλεος! Πέτα αυτήν την καραμελιτσα της αγάπης! Ξέρω πολύ καλά τι νιώθεις.. Σταμάτα ρε γαμωτο να το κρύβεις! Σταμάτα να φοβάσαι αυτό το κάθαρμα!" ξεφωνησε δυνατότερα από ποτέ. "Δεν φοβάμαι κανέναν! Και στην τελική αν φοβόμουν δεν πρόκειται να άκουγα τις συμβουλές σου. Έχω δικαίωμα να κάνω ότι στο διαλο θέλω με την ζωή μου!" είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. "Ξες τι έχω καταλάβει? Είσαι σαν κάτι σκυλάκια που το αφεντικουλι τους τα έχει δεμένα με ένα τεράστιο σκοινί και αυτά νομίζουν ότι είναι πιο ελεύθερα από άλλα που το σκοινί τους είναι μικρό. Καμία διαφορά! Επειδή έχεις ασφάλεια, μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, ρούχα και τροφή δεν σημαίνει ότι είσαι εντάξει.. Πάντα κάτι θα λείπει από την ζωή σου.. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό" έπιασε το δεξί μου χέρι που ήταν στον επίδεσμο. Πόσο γαμημενα δίκιο είχε...
Πρόλογος 👑🐺
