jeaniccc
Si Adria ay nakasuot ng isang simpleng itim na damit, ang kanyang buhok ay mahaba at itim, nakakubli sa kanyang mukha. Ang kanyang mga mata, gayunpaman, ay nagniningning ng isang kakaibang liwanag, parang mga bituin sa isang madilim na gabi.
Hindi siya nag-aalala. Hindi siya natatakot. Ang mga taong ito ay hindi niya kaaway, sila ay mga pawn lamang sa isang laro na mas malaki kaysa sa kanila. Ang mga taong ito ay pinadala upang patayin siya, ngunit hindi nila alam kung sino talaga siya. Hindi nila alam ang kanyang nakaraan, ang kanyang mga kakayahan, ang kanyang determinasyon.
Tumingin siya sa orasan sa pader. Alas-dose na ng gabi. Alam niya na ang kanyang mga tagapag-utos ay hindi maghihintay ng mas matagal. Malapit nang magsimula ang sayaw ng kamatayan.
Narinig niya ang pagtunog ng mga yapak sa sahig. Dalawang lalaki ang lumapit sa kanyang mesa. Ang kanilang mga mukha ay natatakpan ng mga sumbrero, ang kanilang mga mata ay nakatitig sa kanya.
"Miss," sabi ng isa sa mga lalaki, ang kanyang boses ay mababa at nagbabadya ng panganib. "Mayroon kaming mensahe mula sa iyong mga tagapag-utos."
Adria ay nanatiling kalmado, ang kanyang mukha ay walang ekspresyon. "Ano ang mensahe?"
"Ang oras mo ay natapos na," sabi ng lalaki. "Magpahinga ka na."
Adria ay ngumiti, isang malamig at walang awa na ngiti. "Sigurado ka ba?"
Ang mga lalaki ay nagtinginan, isang tingin ng pagtataka sa kanilang mga mata. Ang kanilang mga kamay ay naglakad patungo sa kanilang mga baril, naghahanda para sa labanan.
"Hindi ka makakatakas," sabi ng pangalawang lalaki. "Wala kang pag-asa."
"Maaaring totoo iyon," sabi ni Adria, ang kanyang boses ay matiwasay at malakas. "Ngunit hindi mo ako nakikilala."