krishrls
Sa pinakapusod ng kabundukan ng Sierra Monte, may isang kwento na inuukit ng hangin sa mga dahon, ibinubulong ng agos ng ilog, at isinusulat ng ulan sa balat ng lupa. Isa itong alamat na matagal nang kinakalimutan ng tao, ngunit hindi kailanman binura ng kalikasan.
Noong unang panahon, bago pa man dumating ang mga daang bakal at konkretong daan, nanirahan sa kabundukan si Hiraya, isang diwata bantay ng kagubatan, tagapangalaga ng balanse ng lupa at ulap. Sa kanyang paglalakad, ang mga bulaklak ay kusang sumusunod. Sa kanyang tinig, ang mga hayop ay natutulog. Siya ay marilag, ngunit higit sa lahat, siya'y mapagmahal.
Isang araw, may isang mortal na gumala sa kanyang gubat isang lalaking mangangaso na ang pangalan ay Tamon. Hindi siya katulad ng ibang lalaki. Hindi siya naghahanap ng hayop para patayin, kundi para protektahan. Tahimik siyang naglalakad, marunong makinig sa bulong ng kagubatan.
Unti-unting nahulog si Hiraya sa kanya. Sa pagitan ng mga liwanag ng araw at hamog ng gabi, umusbong ang isang pag-ibig na ipinagbabawal sa pagitan ng diwata at mortal. Lingid sa kaalaman ng mga nilalang ng kalikasan, sila'y palihim na nagkikita sa ilalim ng punong balete na naging saksi sa lahat.
Ngunit tulad ng lahat ng lihim, ito'y nadungisan.
Dumating ang mga tao gamit ang mga palakol, sunog, at ingay. Pinutol nila ang mga punong pinagpahingahan ng mga engkanto. Sinunog nila ang damuhan. At sa gitna ng kaguluhan, pinatay nila si Tamon, iniakalang isang rebelde, isang dayo.
Nagpupuyos sa galit at dalamhati, isinumpa ni Hiraya ang kabundukan. Ipinahayag niya na hindi na ito magiging mapayapa, at lahat ng magtatangkang sirain ito ay magbabayad. Sa huling luha niyang bumagsak sa lupa, sumibol ang balete na hindi kailanman nalalanta.
Mula noon, tuwing bilog ang buwan, naririnig ng mga tagabaryo ang pag-iyak mula sa bundok. Malamig. Masakit. Matining.
At sinumang sumubok hanapin ang pinagmumulan ng iyak... ay hindi na kailanman nakabalik.