"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

Birisi yaşamı ve iyiliği avuçlarının içinde gizleyip dokunduklarına bulaştırırken, diğeri ölümü, çiçek yetiştirir gibi herkesin yaşamının en derinlerine, topraklarına eker. Onları karşılaştıran tek şey ruhlarında gizledikleri o minik çocukların kalplerinde olmadıklarını sandıkları vicdan tahtlarıydı. ikisi de bu döngüde kendilerini kaybettiklerini düşünürken aslında bir şeyi kazanmışlardı, birbirlerini... "Resmen aynı yerde bulunan bir şeytan ve bir melektik ikimiz. O zaman melek ve şeytanın aşkı her yeri sarsan yeri yerinden oynatan bir şey olmaz mıydı? Belkide daha hiçbir şey başlamamıştı.."

DÜZENLENECEKTİR Duyduğu isimle tüyleri diken diken olmuştu Begümün. Uzun zaman sonra ilk defa onu görüyordu. Özlemişti de aslında. Ancak onu unutması için etrafındakiler sayısız şey yapmıştı. Sayısız kez terapi görmüştü. Hiçbir şey ona olan içindeki aşkı değiştirememişti. Ancak kendini de onu sevmediğine inandırmaya çalışıyordu. Artık farklı bir hayatı vardı ve düzenini sürdürmenin, ayak uydurmanın derdindeydi. Çağrının yaşadığı şok da Begümünkinden farklı değildi ama Çağrı Begüm kadar kolay atlatamamıştı süreci. Hatta tam olarak atlatabildiği bile söylenemezdi. Evleri hala aynı şekilde duruyordu. Çağrı farklı eve geçse de Begümün izlerini taşıyan bu evi satmamıştı. Üstüne sinir krizleri sırasında kendini sürekli bu eve kapatır sakinleşmeyi beklerdi. Aldığı terapileri, kullandığı ilaçları Begüm gidince bırakmakmıştı. O gittikten sonra kötü olan kalbi daha da kötüleşmişti. Kimseye acıması yoktu. Çağrı vakit kaybetmeyip onların olduğu asansöre bindi. Begüm ve kucağındaki çocuğun. Çağrı kaşlarını çatmış durumu anlamaya çalışıyordu. Sevdiği kadın kendisinden sonra evlenmiş miydi? O henüz Begümü unutamamışken Begüm onu unutmuş muydu? Not: Çağrı karakteri psikolojik sorunları olan bir birey. Bu yüzden de kitaptaki yaptığı davranışların sağlıklı bir birey olarak yapmadığını unutmayalım. Not: Kitaba küfür, hakaret, nefret bildiren söylemlerin olduğu yorumları yapan kişiler engellenmektedir. İLK BÖLÜMLER DÜZENLENECEKTİR. 27.03.2020

Güldüm, güldü. O gülünce zaman durmuştu. Geçmişin kopardığı onca kesik baş uzaklarda bir yerlerde sallanıyordu. Belki bir gün benim iki gözümü taşıyan başım da pişmanlığın yaşlarıyla kurutulup onların arasında yer bulacaktı. Zaman bir illüzyon muydu? Yoksa gerçekten bildiğimiz gibi geçmiş, şuan ve gelecek mi? Biz insanlar bu kavramı genel olarak düşünmezdik bile, ama Arel'in bir bakışı bunu sorgulamama sebep oluyordu. Ondan önce ben ne yapıyordum? Saniyeler neden daha hızlı geçiyordu? Bana neden bir illüzyonun içerisinde kayboluyormuşum hissini veriyordu? Sorgulamadım, cevabı gözlerinde aradım. Biliyordum, onun harflerini, kelimelerini, cümlelerini hatta dilini bile bilmezken gördüklerimi yorumlayamayacaktım. Ama yine de gözlerinde bir şeyler arayıp onları yorumlamaya çalışabilmek bile benim için imkansızın ötesiydi. Hiçbir kadın Arel'i benim kadar iyi göremezdi, göremeyecekti. Bakardı, dokunurdu, hissederdi... Ama aynı duyguları tatamaz, tattıramazlardı. Buna adım gibi emindim ve o yüzden karşısında bu kadar nettim. "Arel Duman." dedim ve gülümseyerek gözlerine baktım, bunla biraz daha yüzüne yaklaşmıştım. "Çıkarı olmadan bir şey yapmaz." Kafasını salladı. Bunu beklemiyordum. "Herhangi birisinin çıkarına gelecek bir şey yapıyorsam, bugün yarın veya uzun yıllar sonra benim de mutlaka işime yarayabilir, asla unutmam." Ellerim omuzlarından iki yana dökülürken gözlerimdeki mutluluk rüzgarları durmuş yaprak bile kıpırdamıyordu. "Ama herhangi biri.." dediğinde burnunun ucu burnuma değmiş dudaklarından dökülen ılık nefesleri dudaklarımda hissetmiştim. "Ve sen benim için herhangi biri değilsin."

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Pizza gelene kadar oyalanacak bir şey bulmalıydım. Telefonumu elime aldım ve şarjı olmadığını fark ettim yerimden kalkıp şarja taktım. Eğer televizyon izlesem Egemen buna izin vermezdi. Of. En iyisi sessiz bir şekilde Egemen'i izlemekti. Egemen'in yanına gidip, yere çömeldim. Beni fark ettikten sonra bir güzel süzdü ve sonra konuşmaya başladı. "İşin bitti sanırım" dedi. "Sayılır" "O zaman beni rahatsız etme" demişti. "İyide dikkatini dağıtacak herhangi bir şey yapmıyorum" "Sen yapmasanda kokun dikkatimi dağıtıyor" dedi.

K: O mezuniyete geleceksin. Ayçiçeği: Asla. K: Dinle. K: Çünkü o zamana dek seni bulmuş olacağım. Ayçiçeği: Bak işte şuan sesli güldüm. Ayçiçeği: İmkansız. Ayçiçeği: Benim hakkımda bir kaç gereksiz şey dışında hiç bir şey bilmiyorsun. K: Dene ve gör. ~Düzenleniyor~