Bir varmış, bir yokmuş. Soğuk diyarların padişahı kardan adam, bir gün kendisini eritecek bir alev parçasıyla karşılaşmış. Anlatacaklarıma başlamadan önce benimle ilgili bilmen gereken üç şey var sevgili okuyan. Kim ne derse desin kırmızı rujun bana çok yakıştığına inanırım. Dışarıdan saf görünsem de insanların ne kadar kötü olabileceğinin hep farkındayımdır. Son olarak ise ikili ilişkilerde intikam düşüncesinden nefret ederim. Yani Monte Cristo Kontu değilsen intikam peşinde koşman henüz olgunlaşmamış, bazı şeyleri bir türlü aşamamış biri olduğunu göstermekten başka bir işe yaramaz. Eğer Monte Cristo Kontu'ysan da geçmiş olsun, intikam hakkındır. Yine de şahsen, naçizane, hayatınla daha iyi şeyler yapabileceğini düşünmekteyim. Şimdi eğer hazırsan, sana kalbini kıran kardan adamdan intikam almayı bir an bile düşünmeyen bir alev parçasının hikayesini anlatacağım. Çünkü ben Monte Cristo Kontu değilim. Bu da bir intikam hikayesi değil.

Alınlara çizilmiş bir kere kader, kederleriyle birlikte. Her bir keder düğümünü sıkıca sarıyor, her bir düğüm kedere gebe kalıyor acıların çiğliğinde. Kaderin kederiyle başbaşa bir kadın. Bir kadın, alnına çizileni yaşıyor. Bir kadın, acılarıyla yeşeriyor, yaralarıyla büyüyor. Bir kadın, ruhundaki dikiş tutmaz yaralarla başbaşa. Gülsevde Atay, yaralarının serzenişlerine sığınmış küçük bir kız çocuğu. Acılar, tüm bedeninde, acılar tüm benliğinde onunla yanyana. Yaralı bir kadın...Canhıraş, namıdeğer kusurlu insanlara göre. Beceriksiz, işe yaramaz, çirkin, aptal, eksik, lanetli belkide. Ama o her şeyiyle birlikte sadece masum bir kız çocuğundan ibaretti. O acılarının çiğliğinde büyümüş güzel kadındı. O her yaşadığı olaydan bir ders almış güçlü bir kadındı. Kader yazıldı, kadın ve adam evet dedi. Bir adam geldi, her şey yerli yerinden oynadı... Bir adam vardı, sevilmeye layık, heybetli, yakışıklı, yeşil gözlü. Bir adam vardı, kadını kabul görmeye razı. Bir adam dünyasını açtı kadına, dünya kadınıyla boyandı. Kaderin cilveli kederiyle buldular onlar birbirlerini... Herkesin bir kusuru vardır. Yeter ki kusur kalbinizde olmasın...

TAMAMLANDI Geçmiş bir gölge gibi takip ediyordu kadını. Onu büyütenler, kirli eller ve yaptığı tercihler kanatlarını kırmıştı. Gökte asılı kalmış bir güvercin gibi çırpınıyordu. Geçmişten bir adam çıkıp geldi. Gözleri deniz, yüreği kafes, kalbi memleket gibiydi. Kanatları kül olan Güvercin, onun kafesinde özgürlüğü tatmak istedi. Denizi ona yuva, kalbi ona memleket olsun istedi. Geçmiş onların ayaklarına dolandı. Beraber düştüler, beraber kalktılar. Elleri arasında ateşten bir gül yeşerdi. Alevleri ikisini sardı. Beraber yandılar. Acının göğsünden emdiler aşk şarabını. Yana yana sevdiler birbirlerini ve yaşamayı. Bu ağzında Kekre taşıyan kanadı kırık bir Güvercin'in boğulmak istediği denizle beraber bitişinin hikayesiydi. Bittiği yerde küllerden doğmalarının hikayesi oldu. Kadın adamın nabzı oldu. Adam kadının yuvası... Adam Güvercin'in Ensar'ı oldu. Kadın adamın Gülce'si... © Kitap şarkıları: Sezen Aksu/ Güvercin Fikret Kızılok/ Gönül Duman/ Bal Neşet Ertaş/ Kurusa Fidanım Selda Bağcan/ Gesi Bağları Kahraman Deniz/Suç Mahalli Şubat, 2019 (Başlangıç)

"Onu yaşatmak için ufacık da olsa bir ihtimal olsaydı, sen o ihtimal için canını verirdin. Yerin yedi kat dibinde de olsa o ihtimali bulur çıkarırdın oradan." "Çıkarır mıydım sahi?" "Çıkarırdın tabi.. Sen Zakkum'sun. Kökleriyle yeraltında, çiçekleriyle yeryüzünde hüküm süren.." "Ama zehirli.. Zehirliyim ben Çağan." dediğimde nefesini tuttuğunu duydum. Sanırım bunun sebebi ona ismiyle hitap etmiş olmamdı.. Bu ilkti ve son olacaktı. Eğer hatırlatacak olursa, sarhoşluğumun üzerine yıkabilirdim bu ayrıntıyı. "Senin zehrin, yalnızca düşmanlarına." dedi kararlılıkla. Başımı omzundan kaldırıp yüzüne baktım. "Bir de bana." dedi burukça gülümseyerek. "Hak edene diyelim o zaman." dedim gözlerimi devirip. Oysa asla değildi.. Gerekirse kendime akıtırdım tüm zehrimi ama ona zerresini bile değdirmezdim. Not: Başlamadan önce 'Gecenin En Doğusu'nu okumanız; Zakkum'u sizin için daha anlaşılır kılacaktır. -Bu hikâyedeki kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.

Antep'in ihtişamlı konaklarından birinde, aşk acısını sır gibi saklayan Üsteğmen Zeyd ve sevdiği adamı ölmeden yüreğindeki mezara gömen Katre'nin hikayesi... KÖZ; Sırrını gel sen çöz... Alıntı; Sanki bir filmin içinde gibiydim tam şu anda. Ağır çekimde kafamı Ömer'in baktığı yere çevirdiğimde yüreğime bir kor düştü. Elim göğsüme giderken, endişeyle yutkundum. Bedenimdeki bütün kan akışı hızlandığında bunun gerçek olmadığına inanmak istedim. Hiçbir gerçeği bu denli hayal olarak dilemediğime yemin edebilirdim. Zeyd... Evlendiğim adamın kardeşi, yüreğimi enkaza çeviren, kazıya kazıya içimden atmak için aylarımı zindan ettiğim Zeyd miydi? Başıma saplanan ağrılar dünyamı döndürürken tutunacak bir dal aradım. Kocam kardeşine sıkı sıkıya sarılırken yanında solan beni görmüyordu. Arkamdaki sandalyeye aniden oturduğumda Ömer'in ve... Onun dikkatini çekmiştim. "Katre! İyi misin?" diyen Ömer endişeyle yüzümü avuçladığında ona bakmak için kalkan gözlerim yanındaki adamın, Zeyd'in keskin bakışlarıyla kesişti. Göz bebeklerim titrerken onun bakışlarında yalnızca soğukluk vardı. Buz gibi... Donuk ve hiçbir kaygı barındırmayan gözleri abisinin ve benim üzerimde gelip gidiyordu. İnsan biraz olsun endişelenmez miydi? Benim tanıdığım Zeyd, bu muydu? Bayılmak üzere olan bir kadına şefkatten yoksun bakışlar atan bir adam mıydı o? Anlamsız sessizliği Zeyd'in bozmasını beklemediğimden, konuşmasıyla yeniden ona bakmıştım. "Allah mübarek etsin..." derken gözlerine tırmanan harelerim mahçup bir ifadeye bürünürken zoraki çıkan son kelimesi bütün gerçekleri bir tokat gibi yüzümüze çarpmıştı. "Yenge." ~ (Çalıntı, kopyalanma ve kurgunun başka şahıslar tarafından yazılması hâlinde gerekli işlemler yapılacaktır. Antalya'nın ünlü avukatlarından biri öz amcamdır. Bilginize...) Tüm hakları K

Yere çakılmayı, dizlerine batan çakıl taşlarını, avuçlarını delen dikenleri. Hepsini ezberleyecek kadar düşmeyi öğrendim ben... İçini çeke çeke saatlerce ağlamayı, sonra hiçbir şey yokmuş gibi yüzünü kurulayıp gülmeyi, yüzümdeki maskeyi kusursuz göstermeyi öğrendim ben... Ama en önemlisi savaşmayı, güçlü kalmayı öğrendim ben ! Yavaş yavaş öğrendim. Düşe kalka, güle ağlaya, acıyı tada, mutluluğu unutana kadar öğrendim ben ! Yeri geldi pes ettim; güçsüz dediler. Yeri geldi kalktım savaştım; bu kadar olamaz dediler. Bir şey daha öğrendim. Duymamayı, görmemeyi. Hepsini tek tek öğrendim ! Sonra kitapların arasında buldum onu. Bir kitap gibi okudum. Zemherinin karanlığında yolumu aydınlatan ışığım oldu. Bilirsiniz kitaplar size bir şeyleri öğrenmenize rağmen yeni şeyler öğretir. O da öğretti. İlk aydınlığı, sonra sevmeyi ve sevilmeyi öğretti. Her şeyi unutsam da onun öğrettiklerini unutamayacak kadar iyi öğrendim... Ben Zemheri'nin karanlığında aydınlığı öğrendim... Bir kadının ilk adımından son adımına kadar olan savaşı bu. Yollar çetrefilli. Sabır gerekli. Peki sen benimle beraber sabrı öğrenir misin ? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 03/08/2018 📖✒ 27/03/2023 📕🖋️ Bütün hakları saklıdır. Herhangi bir çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ BU KİTABIN DİZİ VEYA FİLİMLERLE BİR ALAKASI YOKTUR ! ~~~~~

Portakal Kabuğundan MASAL olur mu? Ben yazarsam olur :) Portakal Kokulu Kız'ın arkadaşı Pelin ve tuzlu deniz kokulu adamın arkadaşı ağır adam Ömer'in hikayesi... Her ihtimale karşı Portakal Kokulu Kız hikayemizi de okumanızı tavsiye ederim tabi ki... Yine aşk yine entrika yine ben. Ayrıca heyecan, gizem ve ekşın :) PKM çetesini kurduk ve hep beraber toplandık çıktık karşınıza :) Hadi siz de katılın çetemize, portakal kabuğundan masallar anlatalım birbirimize... Keyifli okumalar...

KİTAP OLDU. (30.12.2023) Doksan Artı Dört'ün kitap haline tüm sitelerden ve kitapçılardan ulaşabilirsiniz. ☽ Galatasaray fanatiği genç iş adamı Merdan Efe Yüceer ve olduğu konuma tırnaklarını kazıyarak gelen başarılı avukat İzgi Gökyel. Maç doksan dakika, top yuvarlaktı. Belki maçın skoru uzatmalarda değişecekti, belki de onlar için asıl galibiyet beraberlikte gelecekti. "Maçın seyri değişti," dedi nefesi nefesime karışırken. "Doksan artı dörtte seni kazandım. Bu saatten sonra mağlubiyetin bile bir önemi yok." ☽ Hikayedeki tüm karakterler ve olaylar hayal ürünüdür.

"Ulan, diyor insan ister istemez. Bu kadar küçük bir şey de yaşıyor, konuşuyor. Hatta iç organları da var." Arşın yıllarca kardeşinden dinlediği Yüsra'ya karşı içten içe bir ilgi besler. Ufak, sevimli bir buzdolabı poşetine benzettiği kızı görmek için her fırsatı kollasa da bir türlü bunu başaramaz. Nihayet sıcak bir ağustos gününde evinin mutfağında onunla karşılaştı. Tezgaha çıkmış, tabak almaya çalışan minik şeye seslendi ve onu korkutup kollarına düşmesini sağladı. Güzel gözlerini gördükten sonraki yeni hedefi ise Yüsra'yı kollarına tekrar tekrar almaktı.

-WattpadRomanceTR "Romantizm ve Komedinin Ortak Durağı" adlı okuma listesinde!- *** Her şey bir ölümle başlamıştı ve bildiğim bir şey varsa yıkıcı ölümler bizi sarsmaya devam edecekti. Belki de atlatırım diye düşünürdüm her zaman. Unutmaya her çalışımda zaman ayaklarımdan tutup o güne getirirdi. Önce annemin beni terk ettiği günü izletir hemen sonra hayatımın en kötü gününe getirirdi. Babamın öldürüldüğü güne... Bununla savaşmaya her çalışımda başarısız olmuştum. Beni ayağına kaldırmaya çalışan herkesin yaşadıklarımdan haberi bile yoktu. Beni sadece ruhu gibi bedenininde ölmesini bekleyen adam anlayabilmişti. O Yağız'dı. O Savcım'dı. O her şeyimdi. "O, hakimin tokmağını eline alıp adaletsiz hayatımı varlığıyla süsleyen adamdı." O da benim gibi ölü bir ruhtan ibaretti bir zamanlar. Birbirimizin yaralarını iyileştirdiğimiz güne kadar ölü iki bedenden ibarettik. Hayat acımasızca bizi engellerle karşılaştırmaya devam etse de biz birbirimizin elini tutarak o engellerden atlamayı başarmıştık. Biz beraber bir, ayrı ayrı ise hiçtik. "Onsuz yaşamayı bırak, onun olmadığı cümlede bile yer almak istemiyorum." "O benim başlangıcım, sonum, her şeyim. Dünyanın bana yakıştırdığı tek güzel şey." &&&& Keyifli okumalar ❤