Bir mahallenin içinde olaylı iki çocuğun tesadüfi bir dondurma üzerine uzlaşmasıyla başlar her şey aslında.Mahir, umursamaz olmaz o andan itibaren Müjgan ise hor görüp, Mahir'i dışlamaz eskisi gibi. Mahir Müjgan'dan habersiz küçük kızı ebedi misafir eder gönlünün gözle görünmeyip, derine inmedikçe hissedilmeyen tehna köşesine.Gün geçtikçe kanar yarası,imkansızlığını görür ve anılarından birer parça sızı kalır.Çocukluk aşkı ve kaybettiği çocukluğudur artık Müjgan... Müjgan her şeyden bihaber olduğu bu muhabbette Mahir'in kendisine tutulacağını hesap edemeyip ona arkadaş gözüyle bakmaya direnir.An gelir küçük çocuğu kırar an gelir pişmanlığın azabında ateşler içinde yanar günlerce.Mahir, Müjgan'ın tüm hayatıdır artık... Müjgan'ın Mahir'e karşı açtığı bu yaman sevda cephesi ikisinin de kırık dökük ayrılığına sebep olur, yıllara bölünür hasretleri.Müjgan Mahir'in döneceğinden umudu kesmiş Mahir Müjgan'ın kendisini sevebileceğinden.... 🍂🍂🍂 "Beni sevdiğini, bana aşık olduğunu neden söylemedin Mahir?" "Sen, benim seni bir arkadaş gibi sevmemi istedin Müjgan!Ben, seni öyle sevemediğim, sana verdiğim sözü tutamadığım için her sabah başı utancınla her gecenin sonu imkansızlığınla yüzleştim.Söylemek öyle kolay mıydı?" "Söylemenin de hükmü yokmuş meğer Mahir... 'Ayrılıklar da sevdaya dahil' der Atilla İlhan.Ayrılaklar da sevdaya dahil Mahir, vazgeçmeli insan bir vakitten sonra.Bırakalım da düşlerde anımsayalım birbirimizi kırmadan dökmeden çünkü gerçeğinde birbirimizi apansız incitiyor,yaralıyoruz." "Çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili,diyor devamında Atilla İlhan ve sana itiraf ediyorum: Ayrılığı yürekte bilmeyenin gözlerdeki ıraklığı fayda etmiyor.Seni unutamadım ve ben ayrılığın tanımını bilmiyorum çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili Müjgan!"

Tam da karşımda avlunun ortasında durdu.Gözlerindeki nefret kaybolmuş,yerine minnet ve sevgiye aç hareler oturmuştu.Morarmış göz altaları,kan canağına dönmüş yeşilleriyle ihtiraslı bir gülüş kapladı içimi. Parmaklarım demir korkulukları bulup yerlerini aldı.Eriyip gittiği ilk birkaç dakika da anlaşılırken içimde karanlık dehlizlerde oluşan acıma hissi alı koydu benliğimi. -Affet...dedi titrek ses tellerine vurgu yaparcasına. Bariton sesi kendisi üzerinde hakimeyitini sonlandırmıştı belli ki.Acıdan kıvranan adamın gözlerinde hüzne ve alışa gelmiş bir parça sevgiye aldanmayacak kadar büyümüştüm.Büyütmüştüler... -Var git yoluna Karan Bozarslan.Bundan sonra benden yar olmaz sana. -Deme!..Bir hata ettim amma val- -Sen hata yapmadın Karan Ağa.Sen ve senin gibi düşünenler katil oldu. Dediğimde içimde kopan ateşli fırtınanın gergin bir yay üstünde ona atılmasıydı canını-canımızı yakan.Menfi bir hareketlilikle başını iki yana salladı. Arkasında eli yüreğinde anası oğlunun incinmiş tarafını ağlayarak olanlara şahit oldum.Usulca omuzumun üstünden merdivenlere oturan Dilşah Hanıma anneme döndüm.Ona da beslediğim öfke artık yavaş yavaş tükeniyordu. Anladımki vicdansızlara verdiğim her duygu onlar karşısından hiçlenip bana geri dönüyordu. -Yüce alem dağları duysun ki yaptıklarınız unutulmayacak.Evladına kıyan ne anayı ne hırsı uğruna karısı ve kardeşini gözden çıkaran Karan Ağayı! Dedim toplanmış,dökülen gözyaşlarıma aldırmadan.Gözlerimin ta derinine baktı,karasında vicdan beklercesine. Göz hapsime yeniden girerken gökkubbeye çığlıklar yayılmıştı.Benim ise perdelerime endişe oturmuştu. Belindeki silahı göğsüne dayamıştı öfkesinden. -Anlattığın masaldaki Bülbül bensem madem benimde yaşamama gerek yok o zaman.Şimdi içimde öldürüyorum Hevi Bozarslan seni.Senin öldürdüğün gibi. Dedi ateş ederek.

Kötü kaderi ta doğumundan vurmuştu genç kızı, bilemedi.Kendisini harap eden hastalığa artık boyun eğme vakti olduğunu anladı... Amansız bir hastalıkta son günlerini yaşayan Mucize lakabıyla dolaşan Mavi Özbey'in acı dolu günlerinde ki psikolojisine tanık olacağınız bir kurgu. Ölümü bekleyen kızın hayatı, son darbesini de indirecekti... Kitap Kapağı : @sehrialem Yazım Tarihi : 15/06/2020

Burası sandığımdan daha ıssız; Önümde yürüyebileceğim bir yol arkamda beni yutacak bir deniz. Hangisine gideceğimi şaşırmış bir martı gibiyim: Balığa mı yoksa simide mi?.Siz olsanız hangisini seçerdiniz?AŞKA mı yoksa o aşkın uğrunda ÖLÜME mi?Önümü denize döndüm galiba yönümü belirtmiş, alın yazımı yazmıştım.Kollarımı iki yana açtım, üstümde beyaz bir elbise bu da benim kefenim.Saçlarım rüzgarın etkisiyle savruluyor,gözlerim kan toplamış isyan gözyaşları,ellerimde acıyı simgeleyen buruşuklar...Daha niceleri var vücudum da hepsini SEVDİĞİMDEN almıştım.Bununla gerçek aşkı da öğrendim.Teşekkürler Sevgili! Sol ayağımı boşluğa uzattım gözyaşlarım ağzıma kaçıyor bir şekilde konuştum; "Hoşça Kal Beni Hem Aşka Hem Ölüme Sürükleyen!"dedim.Tam atlayacakken arkamda birden bir ses duydum; - Hayır..dedi acı bir çığlık. Önümü döndüğümde beni öldüreni hatta belki şuan beni öldürmeye geleni gördüm; SEVDAMI gördüm! - Bunu yapma!..Gözleri dolmuştu benim için mi ağlıyordu?Şaşırdım. - Sen gelmişsin!... diye masum bir bebek gibi baktım - Sevdiğin geldi yemin ederim Berfin!Hadi elini uzat'ta evimize gidelim...çocuk kandırır bir sesle söylüyordu Ben çoktan sana karşı kaybettim, güvenim yok sana, elini mi tutma mı istiyorsun?Üzgünüm gerçeğim, sen bu eli daha önce uzatmalıydın! - Ben çok sevdim seni.Şuan sevdiğimin elini tutmak gelmiyor içimden.Ben hayata boyun eğdim sana da yenildim!Eğer ben denize kendimi boyamazsam, sen beni toprağa gömeceksin!Ne gerek var katil olmana sen yaşa ben senin için son bir defa daha ölürüm!... Bana "Yapma"diyen gözlerle bakıyordu ama artık çok geçti,benim ölüm vaktim gelmişti sevdamı sen öldürmeden ben ölmeliyim! Yüzüm ona doğru sırtım denize!Kollarımı iki yana açarak uzattım.Simidi seçmek varken ben kanatlarımın ıslanacağını bile bile Balığa Uçuyorum!..