" Seni seviyorum." " Sevme." " Neden ama?" " Çünkü sen bu kadar masumken benim gibi bir psikopatı sevemezsin!" " Ben sana tüm kalbimle bağlandım." " Yapma şunu işte." " Neyi?" " Böyle tatlı konuşarak beni kendine aşık etme!" " Aşık değil misin?" " Deli gibi." " O zaman sorun ne?" " Sorunda bu işte." " Ne?" " Ben bir deliyim , anladın mı? Deli hatta psikopat. Sen ve ben olmaz!" " Sen psikopat ya da deli falan değilsin. Sen kalbinin bütün temizliğiyle bana geldin. Bende kalbimin bütün kapılarını sana açtım. Hepsi bu." " Sen bir psikologsun bense bir psikopat. Sence oldu mu?" " Oldu. Hemde çok güzel oldu...Sen kırık kalbinle ortada dolaşırken beni farkettin. Kalbine tek iyi gelecek şeyin ben olduğumu farkettin. Ben de şu an her hâliyle kalbine girmeye hazırım. " " Anlamadığın da bu işte. Benim kalbimin kırıkları sana batar ve canın acır. Senin canın acırsa benim canım yanar. Yaşayamam ki, kıyamam ki ben sana. Sana zarar gelmesine dayanamam." dedi gözünden bir damla yaş akarken. Bizim ki imkansız bir aşktı. İkimizde farkındaydık ama engel olamadan sevdik işte. Hemde delicesine...

"Hayır, hayır benim annem ölemez. Hayır. Anne ac gözleri. Ölemezsin sen, hayır. Yaşamalısın. Daha seninle geçireceğimiz onca güzel günümüz var. Sen niye ölüyorsun anne? Ellerimden neden kayıp gidiyorsun? Senin yerine ben ölmeliydim. Hem bugün benim-benim doğum günüm. En mutlu günümü en acı günüm çevirme anne. Ne ölü aç gözlerini. Ben olmadım kızım yaşıyorum de. Ben sensizliğe dayanamam." "Annemi. Annem kendisini unutmuş ama. Ben onsuz yaşayamam ki. Ben onsuz bir hiçim. Onsuz olan he şey de benim için bir hiç. Bütün her şey, bu ev, para , son moda kıyafetler, son moda eşyalar hepsi gitsin ama annem gelsin. Annemsız hepsininde gözümde beş para değeri yok. Ben onca malı mülkü istemiyorum, ben annemi istiyorum. Anneeeeeeeee."