TGGBB Serisinin İkinci Kitabı. Eskiden ya da hala İnek Naomi olarak bilinen Naomi Lorraine, zorbalık görme korkusu olmadan kalın çerçeveli gözlüklerin arkasından hayata bakıyordu. Artık, eskiden okulda yaşadığı kahkahalara, hakaretlere ya da yaralara katlanmak zorunda değildi, en azından öyle olmasını umuyordu. Zorbalarının sonunda artık hayatlarını, başka bir kişinin hayatını mahvetmeye adamayı anlamsız bulmasıyla, Naomi, artık normal bir hayat yaşamayı umuyordu. Bu, birden hayatına geri girip normal hayat yaşama umudunu yok eden çocukluk arkadaşı Dominic gelene kadardı- Başta sahip olduğu hayat gibi değildi. Bunun sebebi yanında Üç Silahşorlere - Bennett Frazier, Jordan Wallace ve Declan Lynch- sahip olmasıydı. Birlikte, hayatın onları içine attığı maceraları yaşamışlardı ve hiçbir şeyin ya da hiç kimsenin onların arasını bozacağını düşünmüyorlardı. Ah, ama endişelenmeyin. Gerçekten, şu an gereksiz yere kafayı taktınız, burada endişelenecek bir şey yok. Aslında hala oldukça basit. Naomi hala onların iyi kızı. Ve onlar da hala onun kötü çocukları. Değil mi? Kitabın bütün hakları, yazarı @rubixcube89201 tarafından, Türkçe çevirisi hakları @badboysofgoodgirl tarafından saklıdır.

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.

Eğer isimlerimizin kaderimizi etkilediğini düşünmüyorsanız, benimle tanışmamışsınız demektir. Ben Yankı. Ya da Bay Yanık. Bilemiyorum artık. 24022016