Yaşanan acıları, tek tek satırlara döken kaybolan bir ruhun kaleminden alınan bir parçadır bu hikaye. Aman dikkat edin, kendisi şuan çok uzaklarda... Bana giderken bıraktığı mektubun içindeki vasiyeti yerine getirmekle yükümlüyüm ben... Bu hikaye, bana vasiyeti bırakan kişiye, nNevah'a ve nNevah'ın kaybeden dostlar...
"Seni ben eğiteceğim." Çağkan keskin dille belirtti. "Ama sen de üzerine düşen görevi yapmaktan çekinmeyeceksin." *** İlk görev heyecanı vardı üstünde. Başaramayacağından çok korkuyordu. "Gerçek ajan hiç bir şeyden korkmamalıdır. En esası da becerememekten." Kendi kendine tekrar ettiği cümlelerdi bunlar. İşine yarıyo...
"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.
"Ya sen hayırdır gülüm?" "Kız o ne biçim laf?" Annemle kavga ediyoruz. Neden? Yok kuma olcakmışımda o aileye çocuk getircekmişim. Neden? Çünkü ağanın ilk karısı kısır. Peki neden ben? Onu bende bilmiyorum. ❤❤❤
Hikayeyi paylaşırken baya sorunlar yaşadım ama yazmayı başardım. Ve sonunda hikaye bitti. Okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Beğendiyseniz benim için ayrı bir mutluluk bu :))