"Bir çocuğa yaşattığın bütün travmalardan sonra o çocuğun normal psikoljide olmasını bekleyemezsin..." 💨💦 Tamamile kendi kurgumdur. Kalbi bumbuz edecek evde bütün zorluklara göğüs geren çocuk artık birçok şeyleri anlayamıyordu. Herşey silikleşemeye başlamıştı. Hafıza sorunları yaşıyormuş gibi hissediyor ve zamanın takip edemeyeceği kadar hızlı geçtiğini düşünüyordu. Düşüncelerinin sabit kalmaması onu tedirgin eden unsurlardan sadece bir tanesiydi. Göz bebekleri bir kez daha titrerken bakışları baktığı saatden ayırmamıştı. Saat 18.27'di. Babasının eve giriş saati. Yine gelecekti. Annesine ve ablasına ya bağıracak, ya da ablasını dövecekti. Onu dövmüyordu babası. Ama geldiğinde her zaman ona bardağa bir toz katıp veriyordu. O tozun ne olduğunu 17 yaşındakı erkek çocuğu artık kavarıyordu. Ama içmeliydi. Baba yoksa onu tehdit ederdi. İçiyordu, tehditlere göğüs geremezdi. Bir kere yapmıştı o hatayı. Babası onu dövmeye çalışmış, araya annesi girmişti. Annesinin bir daha onjn yüzünden zarar görmesini istemiyordu. O da emre itaet etmekle bunu başardığını biliyordu. Kapı çaldı. Çocuk hiç şaşırmamıştı. Babası bir dakika bile gecikmeden eve gelmişti. Bağırıyordu. Neden bağırdığını küçük çocuğun zihni kavrayamamıştı. Oturduğu kotuktan kalkmaya hiç mecali yoktu. Son bir aydır herşey kopmuştu. Bağırış sesleri artarken çocuk artık dayanamıyordu. Bilinci kapanmak istiyordu. Ama bunu yapmamalıydı. Ablasını ve annesini koruması gerekti. Koltuktan kalkarken sendelemişti. Koltuğun kenarına tutunarak umursamadan yürümeye başlamıştı. Yürüdükçe gözlerinin daha da göremez hale geldiğini farkedebiliyordu ama durmamamlıydı. Fütursuzca devam eden bağırış seslerine kayıtsız kalmamalıydı. Tokat sesini algıladı bulanık zihni. Adımlarını hızlandırdı ve kendini tam bir vahşetin içinde buldu.

İnsanlığın nereye gittiğine dair hiç bir fikrim yoktu. Her şey kötüye gitmeye başlamış, hayat değişmeye başlamıştı. Yaşamaya hakkı olmayan insanlar, yaşama hakkımızı elimizden almaya çalışıyordu. Bu kavranılacak gibi değildi. Hâlbuki yaşamalıydı insan. Doya doya, kelimenin asıl manasında yaşamla hayata tutunmalıydı. Benim yaşama hakkımı elimden almışlardı. Ve bu hakkı elimden alan kişi sözde benim babamdı. Baba diye hitap etmemeye çalışıyordum ama içimdeki çocuk yan bunu yapmaya devam ediyordu, anlamıyordum. Yapmamalıydım ama. Bir şey de vardı, artık o çocuksu yanım bile artık bu adamdan nefret ediyordu. Zaten karanlığa bulanmış olan çocuk, zülmete dönmüştü. Ya da ben öyle sanıyordum. Ruhu ölmüştü o çocuğun. Birinin ölmesi için cismani ölmesi gerekmezdi. Ruh ölürken de insan ölürdü. Bunu benden iyi kimse bilemezdi. Ben kirli insan değildim. Ben kötü bir insan değildim. Ben masum bir çocuktum. Ben kötü olmaya zorlandığımda 14 yaşımda bir çocuktum.Düşünüldüğünde kötü bir insan olmak için hiç bir sebep yoktu ama bana sebep yaratmıştılar. Kötü birisi olmaya zorlandığımda sadece küçük bir çocuktum. Beni kendi kabuğum olan karanlığıma çekmiştiler. Ve bunu yalnızca 'babam' yapmamıştı. En yakınlarımdan ve hayata gelmeme sebep olan kişiyle beraber yapmıştılar. Küçük çocuğun katili olan ve sözde babam olacak adam karşımdaydı. Elleri kolları bağlı, yüzü kanlar içindeydi. Kokusundan yanına yaklaşmak bile mümkün değildi. Layık olduğu yerdeydi. Peki ya ben niye burdaydım? Biliyor muydum bunun sebebini? Tabii ki biliyordum. Saklım diye adlandırdığım adamın sağlığı için, yaşaması ve nerede olduğunu öğrenmek için. O yüzden yüzüne bile bakmak istemediğim adamın karşısındaydım.

Bir grup gencin hikayesi😚♥️