Ve aynı hikaye ana haber bültenlerinde aylarca konuşulan, ülke gündemine aylarca oturan bir haberle başlayıp seneler sonra aynı gündemde yer eden birkaç saniyeye sığdırılan acı bir haberle bitecekti. Bazı insanlar görünen, diğerleri ise görünmeyen kahramanlar olurdu. Görünmeyenlerin yarası daha çok olsa da her daim görünenler konuşulurdu. Bir vardı bin yoktu. Bir hikaye daha, henüz başlayamadan aynı noktada son bulurdu. * "Değer vaktinde bilinmeli." dedi yaşlardan dolayı buğulanmış gözlerini gözlerime dikerek. Zar zor konuşuyordu. "Mezar ne anlar ki çiçekten."

Bacaklarımı eliyle iki yana açıp arasına yerleşti.Yutkunup yüzünü inceledim. "Böyle yaparak kendini affettirebileceğini mi sanıyorsun?" dedim. Dudaklarıma bakarken "Dudaklarının tadını bir kere almışken seni bırakacağımı mı sanıyorsun?" dedi. *** İntikam peşinde olan ve 3 yıl önce uğradığı suikast girişimiyle hafızasını kaybeden bir savcı ve babası mafya olduğu için görevden alınan,geçmişi bir türlü peşini bırakmayan savcının iş birliği yapmak istediği bir yüzbaşı.Kader onlar için ağlarını çoktan ördü.Peki onlar kaderlerinden kaçabilecekler mi yoksa boyun mu eğecekler?

Dilhun kitabında geçen Karan ve Mavi'nin hikayesidir. Bu kitabı anlamak için diğerini okumanıza gerek yoktur. Kırdığın kalbin vebaliyle yaşar, Seni bir daha kalbine almayacağı gerçeğiyle ölürsün. Unutma; Gitmek, ihanet etmektir. Gitmek, seni aslında sevmedim demektir. Gitmek, sana adanmış bir kalbin içine acımasızca tükürmektir. Ve gitmek, En çok sen demektir. Yayınlama tarihi: 14.02.2024

Sekiz yaşında, babasını kaybetse de, onu ayakta tutan, ruhunu besleyen bayrağı ve vatanıydı. Yıllar sonra babasının mesleğini göğsü gere gere, tırnaklarını kazıya kazıya alan, üsteğmenlik rütbesine kadar çıkan Elzem Karadoğan, kaos timinin komutanıydı. Ta ki, gittiği görevde, kimliğini gizlemiş bir yüzbaşı ile tanışana dek. Yüzbaşı Barut Kara Saruhan, ikisinin de kaderinin gökyüzünde çizilişinin adımını atmıştı. İki yıldız yan yana durduğunda, gün doğumunda kaybolacaklarından habersizlerdi. ** Tuttuğum silahım kabuslarımın başını çekse de vazgeçmeyen bir ben vardım. Yıkımlarım, parçalanmışlıklarım, yok sayılışlarım, ölümlere şahit gözlerim, yaşadığım darbelere karşı dik duran başım. Hepsi ama hepsi bendi. Ben kimdim? Buydum. Ölümdüm, yaşamdım, intikamdım, kaybedendim ya da kazanandım. Bir çocuk vardı geçmişte dur durak bilmez, delinin teki. Bilirdim hep, canı yanardı. Ne kadar gülse, ne kadar mutlu hissetse akşamında yalnız kalması yeterdi. Zaman, onun için milim milim işlerken, yalnız o küçük kız çocuğu büyüdü, kadın oldu. İlk vatan dedi sonra acım. Onu ve babasını yıkanları parçalamaya yemin etti. Yolunu çizdi, gücünü buldu, öfkesine sarıldı, kanayan yarasını umursamadı, kararan gözleri; ölümü fısıldıyordu. ** "Bir kaç dakika önce çok doğru söyledin. Tanışalım." Elini sıkmadım. "Batak." "Gerçek adın ne?" "Yok." dedim sertçe. "Batağım." "Bataksın," dedi boş elini kendine çekip, cebine sıkıştırırken. Anlamış gibi başını aşağı yukarı sallarken, gülümsedi. Az önceki sinirli halinden eser yoktu. Gözlerimin içine içine bakarken, "Yüzbaşı Barut Kara Saruhan." demesiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Dudaklarım aralandığında, rütbe yukarımda olan komutanımı tehdit ettiğim gerçekliğiyle yüzleşiyordum. [30.06.23] | yetişkin içeriktir. |

Tamamen çerezliktir. (Tamamlandı.) Sare: Ev için alışveriş yapılması gerekiyor. (12.28) Doruk Ali Ozansoy: Kapıdakilere söyle gitsin alsınlar. (17.20) Sare: Kendim görüp almak istiyorum. (17.40) Doruk Ali Ozansoy: Kapıdakilere söyle götürsünler. (17.46) Sare: Benim kocam kapıdakiler sanki! (Mesaj gönderilmedi.) Sare: Kendim giderim! (Görüldü✓✓)

Siz hiç hastalığınız yüzünden iki seçenek arasında kaldınız mı ? Ben Büşra hayatıma nasıl devam etmem gerek bilmiyorum bu yüzden bazı şeylerden kurtulmaya çalışıyorum mesela korkularım...

"Fazla takıntılı olma, geçmişe takılı kalırsan geleceği göremezsin." Dedi gözlerimin en derinlerine bakarak. "Yanlış düşünüyorsun, geçmişi unutmam imkansız, geçmişi unutan gelecekte kaybolur." Dediğimde küçük çaplı bir kahkaha dudaklarından dökülüverirken yanlış bir şey mi söyledim diye düşünüyordum. "Bir soru sorabilir miyim?" dedim onun bu hallerini bir daha göremeyeceğimi düşünerek. "Sor," "Geçmişi unutan gelecekte kaybolur ise, geçmişi silen gelecekte ne yapar?" Dediğimde elindeki içkiyi masaya koyup yüzüme doğru yaklaştığında bu soruya ne cevap vereceğini çok merak etmiştim. "Bu soruyu zamana bırakalım o cevaplasın, olur mu?" "Olur." 🍁 En yakın arkadaşı İrem yüzünden akıl hastanesinde senelerce yattığını öğrenen Anna, elindeki mektup sayesinde gerçekleri öğrendiği an hastaneden kişilik bozukluğu yaşayan arkadaşıyla beraber kaçar, saatler sonra gittiği mekanda bir adamla tanışır ve olaylar başlar. Dipnot: Kitapta her şey 8. Bölümde başlıyor. 23.07.22 # 1- gecemavisi 10.03.23 #1- kaygı 11.04.23 # 1- baskı 18.07.23 #1- şarkı

Bensu, babası ile birlikte bomba patlamasında şehit düşerek Güneş tekrardan öksüz kalmıştı. Koruyucu babası ve kardeşi ile tek kalan Güneş, Bensu'nun iki emanetini sahip çıkarak büyür. Kız kardeşi ve mesleği. Güneş büyüdükten sonra Bensu'nun mesleğine ele alarak Hakkari'ye atanır. Hakkari'ye atanmasından 5 hafta sonra teröristler tarafından kaçırılır. Hakkari'de görev yapan Ateş timi ise, Güneş'i kurtarmak görevini alır. Güneş'in öğrencisi olan Alphan'ın babası, Ateş timin komutanı ve yüzbaşı Pars Erdinç ise, Güneş'i kurtarır. Pars, oğlunun öğretmeni ile tekrardan karşılaşınca hikayeleri sonsuz olacak derecede kaderde yazılmıştı. Aslında hikaye, iki yetimhane çocuğu bir hayat üzerinde olan bir hikayeydi...

İnsanın en masum olduğu dönemi çocuk olduğu zamanlardır, öyle değil mi? Doğru. Fakat eksik. İnsanın en acımasız olduğu dönem de çocuk olduğu zamanlardır. Kimi çocuk sevgiyle arkadaş edinir, oyunlar kurardı. Kimisi ise tek bir korku salmasıyla etrafına toplardı kendi tebaasını. Ben ve benim gibi çocukların sevgi cumhuriyetine karşı, zorbaların korku imparatorluğuydu aslında durum kısaca. Diyelim ki bir zamanlar çocuktuk. Biz de, onlar da. Lisede de mi çocuktuk? Türlü türlü oyunlar kurarken de mi çocuktuk? İnsanların hayatlarında unutamayacağı anılar bırakırken, hafızalarından kazıyarak silmek istemelerine rağmen bunu başaramıyor oluşlarının sorumlusu olurken de mi çocuktuk? Tuvalete kilitlerken, okulun önünde alay konusu ederken, yapmadıkları şeylerle suçlarken ve hatta manipüle ederek kendilerinden bile şüphe etmelerini sağlarken de mi çocuktuk? Değildik. Ne biz ne de onlar. Bunu inkar edecek insanın vicdanı sorgulanmazdı zaten.

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.