Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

Yüzbaşı Asena Yılmaz aylar önce içlerine sızdığı teröristlerin arasındayken esir düşen askerleri kurtarmak için ifşa olur. Yuvasına döndüğünde ise yeni timinin yanında görevine döner. ** "Yüzbaşım!" "Komutanım burayı temizledik" dediğimde derin bir nefes verdiğini duydum. "Sonunda yuvaya dönüyorsun" Samimi ve içten bir şekilde söylediği cümleyle üzerimden bir yük kalktığını hissettim. 6 aydan fazla bir süredir buradaydım ve artık evime dönüyorum. Dağların Asenası artık yuvasına dönüyor. •• Bu isimle olan ilk kitaptır.

Elindeki suyu tepesine bir dikiște bitirdi ve su șișesini hızla evlerinin geniş bahçesine savurdu. Onu her sabah böyle izlemek akıl kârı değildi ama elimde de değildi. Perdeyi biraz daha araladım ve atletli ama yaklaşık bir saati aşkın süredir spor yaptığı için parlak tenine baktım. Bembeyazdı. Tepesine vuran güneş, her gün yaptığı antrenman onu zınnık karartamıyordu. Çehresi gibiydi bedeni. Kalbi de tıpkı didarı gibiydi. Tertemiz... Gözlerimi dikmiş ona bakarken sanki ona baktığımı hissetmiş gibi gözleri benim pencereme kaydı, bir anda panikleyerek perdeyi hızla çektim ve duvarın kenarına sindim. Kahretsin! Tek temennim beni fark etmemiş olmasıydı, ne demeye perdeyi o kadar çok açmıştım ki? Bir müddet sonra, sakinleşmiș olarak geri pencerenin perdesini kavradım ve ona bakmaya başladım. O benim aksime sporuna kaldığı yerden devam ediyordu. Gözlerim ona yeniden pürdikkat bakarken, kız kardeşi elinde bir bardak suyla dışarı çıktı. Spor arkası kardeşinin getirdiği suyu yudumluyordu. Halbuki biraz önce su içmişti. Birazdan karargaha gidecekti. Normalde her gün daha erken bir saatte gidip askerlerine içtima yaptırırdı. Ama bugün geç kalmıştı. Herhalde yerini başkası almıştı. Nazlı'nın elinden aldığı suyu bir dikiște bitirdi ve bardağı kız kardeşine verir vermez, kafasını iki yana sallayarak dağılmış saçlarını daha da dağıttı. Nazlı onun bu haline hayran hayran bakarken duyamasam da ağzından keyifli bir kahkaha kaçtığını görüyordum. Abisine birkaç bir şey daha söyledi ve hemen ardından beni şaşkına uğratacak bir hareket yaptı. Belki de ömrüm boyunca, hatırladıkça utanacağım bir şeydi. Kim bilir belki de o gün kaderlerimizi birbirine bağlamıştı. Perde elimden koptu, onun kehribar gözleriyle gözlerim kesiști. Hiçbir çalıntı söz konusu olamaz! Yayınlanma tarihi; 04.06.22

Yüzbaşı Asya Korkmaz'ın hayat hikayesi. Bordo bereli asenanın zorluklarla dolu hayatı. 5 yaşında anne ve babası sandığı insanların 'Bu çocuk size hiç benzemiyor karışmış olmasın' diye yapılan alaylardan bıktığı için yaptırdığı DNA testi negatif çıkınca yetimhaneye bırakılan Asya orada 'gerçek ailem' diye nitelendirdiği kızlarla tanışmış ve yaşama yeniden tutunmuştur. Yetimhanede ki kızlara göre 'Düşeni kaldıran, yaralarını öpüp saran bir anne şefkatine, hata yaptığında elini tutup doğru yolu gösteren, kardeşlerinin önünde dimdik dağ gibi duran sabırlı bir baba, kızların heyecanla anlattıkları sırlarını aynı heyecanla dinleyen koca yürekli bir abla , kardeşlerine uzatılan eli kıran kıskanç bir abidir o'. Merhametlidir ancak sadece hakedene! Nerede olursa olsun mutlaka bela onu bulur!!! "5 yaşındaydım hayata ilk yenildiğimde ve yine 5 yaşındaydım ayağa kalkıp tekrar savaşacak gücü kendimde bulduğumda" Sizleri yüzbaşı Asya' nın renkli hayatına davet ediyorum. Umarım beğenirsiniz 💚💚💚

"Sana göz yaşlarını silmen için mendil veremem ama, İstiklal Marşımızın ilk kelimesini hatırlatması için bu bağrağı verebilirim, Esra." 16.01.2005 tarihinde, babalarını trajik bir şekilde kaybeden, Esra ile Ağabeyi Hakan, daha bu olayı atlatamamışken evlerinde çıkan bir yangınla ölümden döner. Cenaze töreninden sonra anneleri, en yakın arkadaşı tarafından bıçaklanır ve kaderinin rüzgârında hunharca savrularak çocukların önünde hayata gözlerini yumar. Çocukluk arkadaşlarına, annelerine, babalarına, anılarına, yaşadıkları şehre veda etmelerine bile izin vermeyen, acı ve göz yaşı dolu bir yaşam iki masumu beklemektedir. 18 yılın ardından, Esra ile çocukluk arkadaşı olan Ertuğrul'un yolları bir sonbahar günü Sarıkamış'ta kesişir. Henüz yeni hemşire olan Esra, ağabeyiyle aynı hastanede yalnızca kısa bir süre hizmet vermişken ülke tepe taklak bir hale gelir. Düşman devletler, aynı çatı altında toplanan 7 bağımsız Türk devletini dünyadan silmek için 100 yıl gibi kebir bir sürede plan yapmış ve bunu ansızın yürürlüğe sokmuştur. Bu hikaye, savaşın, kar-kıyametin ortasında filizlenmesine bile izin verilmeyen bir aşkın, psikolojisini yitiren, savaşın ortasında kalmış bir kadının hikayesi. Okurken elmalı kurabiye yiyip çay içmek isteyeceğini türden bir macera seni bekliyor!

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Buse Sayar, bu dünyada metale hükmedebilen tek kişi. 18 yaşına geldiğinde o da herkes gibi Elementler Üniversitesi'ne başladı. Fakat Buse oraya ait değil. Farklı olmanın tüm zorluklarını yaşadığını zannediyor fakat yanılıyor. Sıkıntılar daha yeni başlıyor. Çünkü oraya ait olmayan sadece Buse değil, herkes... -------------- Ben Buse Sayar'ım. Benim hükmüm metale ve bu dünyada bunu yapabilen tek kişiyim. Ben güçlüyüm. Ben özelim. Ben bir mucizeyim. Ve bunu başarabilirim. -------------- #dörtelement 83 hikaye arasından #1 (31.08.2023) #metal 263 hikaye arasından #1 (17.11.2021) #element 1,61 bin hikaye arasından #1 (14.12.2020) #fark 216 hikaye arasından #2 (22.05.2022) #fantastik 30,7 bin hikaye arasından #56 (31.12.2020) #ihanet 11,8 bin hikaye arasından #4 (14.01.2021) #hava 1,13 bin hikaye arasından #2 (15.04.2022) ◇Eğer bu hikayeyi Wattpad harici bir platformdan okuyorsan, kötü amaçlı yazılım saldırısı riskinde olabilirsin. Eğer hikayemin orijinalini güvenli bir şekilde okumak istiyorsan, lütfen Wattpad platformundaki @bal___arisi profilim üzerinden oku.◇

"Kimsin sen ?"diye sorması ile ruhsuzca kıvrılmıştı dudaklarım yeniden...Gri boş bakışlarımı koyu kahvelerine diktim, başımı hafif sağ omzuma doğru bükmüş psikopat ruhumu dışa vuran bir ifade ile bakmaya başlamıştım ona... "Ben ölümün ayak sesleriyim komutan..Peki sen kimsin?"sesim bir fısıltıdan farksız çıkmıştı, fazlasıyla soğuk...

Unutulmuş bir kadın, Yüzbaşı Hazal Unutulmuş. No.1 & Melek Mosso - Yarım Kalan Sigara [Kurgudaki kişi ve olaylar tamamen hayal ürünü olup hiçbir kurum ve kuruluşlarla alakası yoktur]

Bizim hayatımız buydu işte, biz böyleydik. Aylarca ayrı kalırdık birbirimizden ama bir kere bile isyan etmezdik, daima daha sıkı sarılırdık birbirimize özlemimizi gidermek için, derin derin nefesler alırdık kokusunu içimize çekebilmek ve eğer bir gün bir şey olursa kokusunu unutmamak için. Her dakika, her saniye önemlidir biz askerler için çünkü bir sonraki dakika, bir sonraki saniye ne olacağımız bilinmezdi, işte bu yüzden en güzel askerler severdi çünkü bilirdi ölümü, bilirdi bir gün ölümün onu bulacağını,bilirdi bir gün sevdiğinden ayrılacağını işte bu yüzden en güzel askerler severdi... Piyade Komando Kıdemli Üsteğmen Hilal Gökçe Özer, henüz 2 yaşında ailesini kaybetmiş bir kız ve hayatı. Hikayede adı geçen kişiler,yer, mekan, zaman ve olay tamamiyle hayal ürünüdür hiçbir şekilde gerçekle bağlantısı yoktur Keyifli okumalar💙