Ben deliyim. Evet, ben kesinlikle katıksız, tescilli bir deliyim. Tamam ben deliyim ama o da akıllı değil. Biz ikimiz kusursuz bir kaostuk. Dalgalandık, durulduk, yandık, yıkıldık ve sonunda kül olduk. O benim varoluşum değildi, yok oluşumdu. İtiraf etmem gerekirse, onunla var olmak da güzeldi ama yok olmak... İşte bu paha biçilemezdi. ... "Pandora..." dedi bileğimde sallanan bilekliği okşarken. "Neden hala çıkarmadın?" Gözlerinin içine baktım. Cevap bekliyordu ama verecek bir cevabım yoktu. En azından şu anda ona istediği cevap dışında verecek bir cevabım yoktu. Sustum ben de. İstediği cevabı duymasını istemedim. "Neden Mehir?" Parmakları bileğimi daha sıkı sardı. "Benden bu kadar nefret ederken neden çıkarmadın?" Gözlerinin içine baktım. Meydan okurcasına. Bir süre için susan tilkilerim üzerime gelip damarıma bastığında yeniden konuşmaya başladı. İnadıma giderse, zoruna giderdim ve bunu seve seve yapardım. "Hatırlamak için." dedim. Dudağım alayla iki yana kıvrıldı. Bileğimi kurtarıp gözlerinin önünde salladım altın ve yakutlarla süslenmiş bilekliği. "Pandora'nın kutusundan kaçan kötülüklerin yanında sıkışıp kalan umudun hikayesine sarılan ihanetini unutmamak için bir nişan gibi taşıyorum kolumda bunu." Gözbebekleri titredi. Acımadım. Kartal bana nasıl acımadıysa ben de ona acımadım. "Bana yaşattığın ne varsa," bileğimi salladım. "Pandora'nın kutusundan ne kaçtıysa aynısını sana yaşatacağım." geri çekildim. "Ahtım olsun Kartal Dinçer. Yaşattığını yaşamadan ölmeyeceksin!" kafamı sağa sola salladım. "İzin vermeyeceğim."

Mahalle Hikayesi "Senin adın Gönül kıran." Yutkundum. Gönül Kıran... Dedim içimden. Beni anlatıyordu. Ömer abinin gönlünü öyle bir kırmıştım ki bu isimden başkası yakışmazdı bana. Cevap vermedim. Cevap da beklemiyordu aslında. "Gönül kıran." dedi ağır ağır bir kere daha. Bir yaş daha düştü omzuma. "Tüm kırıklarıma rağmen en güzel gönül yaram." Dudaklarını usulca ama izinsizce omuzumun yanına bastırdığında dudaklarımdan ufak bir soluk kaçtı. Tüm bedenim karıncalandı. "Ömer Abi." Sesim sekteye uğradı. Dudaklarını geri çekmeden öylece durdu. Sonrada hafifçe geri çekildi. "Beni sev İnci." Emir kipi gibi duruyordu ama yaptığı emir vermek değildi. Yaptığı yalvarmaktı. Bir sonraki adımı da bu oldu. "Ne olur beni sev." Sadece bedenim değil, tüm varlığım titredi. Her bir hücrem, soluğum, her zerrem... "Beni sevmezsen ne yapacağımı bilmiyorum." dedi. İtirafı büyüktü hem de çok büyüktü. "Bu aşkla nasıl yaşayacağımı, nefes alacağımı bilmiyorum." Dudaklarından dökülen nefes az önce öptüğü yere çarpıyordu. "Nasıl bu kadar aşık oldum onu da bilmiyorum ama nefes aldırmayacak kadar çok seviyorum." Dudakları bir kere daha değdi aynı noktaya. "O yüzden..." Hıçkırdı. Ömer Abi hıçkırdı ben yutkundum. İçimden bir şeyler koptu ama yine de dudaklarımdan kelimeler dökülmedi. Ben sustum o yalvardı. "Al bu kırdığın gönlüm senindir. Dersen ki bana kırmak yetmez paramparça et." Gözünden bir damla daha yaş aktı. Ömer'in gözünden benim için üç damla yaş aktı bugün. "Yeterki," Kolları ayrıldı bedenimden, sıcaklığı kokusu... önüme geldi ve devam etti. Gözlerimin içine baka baka "sen yeterki beni sev." Dedi "Ne olur beni sev." Ve diz çöktü. Gözlerimin içine baka baka onu sevmem için yalvarıp diz çöktü. Verdiği sözü tuttu. Mahallenin en ağır adamı, ağır abi dedikleri adam bir an bile düşünmeden diz çöktü.

Gerçek bir hikayeden uyarlanmıştır! Tiktok: Ecelihaller | Yaman Ece çifti Ece ve Yaman aynı mahallede büyümüş iki komşu çocuğudur. Ece, Yaman'a aşık olur ve Yaman'a olan aşkını mahallede bir arkadaşlarının düğününde konuşurlar ve Yaman bunu arkadaşından duyar. Ardından da Ece'ye mesaj atar. Yaman Abi: Ece bana yardım etmen lazım. Yaman Abi: Nedenini sorma, Yaman Abi: Niyesini de sorma, Yaman Abi: Sadece benimle evlen.

"Meydan senin Sürmeneli." Dediğime elini belime koyup beni kendisine çekti. Meydanı sahiden boş bulmuş olmalıydı. Yoksa beni kendine çekecek hali yoktu başka türlü. Düşündüklerimi anlamış, duymuş gibi konuştuğunda nefesim bir anlık tekledi. "O meydan benim de sen benim değilsin Hasret." Dediğinde yutkunamadım. Meydanlarım onundu. İnkar etmeyecektim bunu. Kendi ağzıma söylemiştim zaten. Neyine inkar edecektim ki? Ama takıldığım o değildi. Barut, Hasret demezdi bana. Deva'yı bile nadir derdi. Adımı söylemeyen, söylemekten kaçan kocam bana iki adımı da demişti. Hem Hasret demişti, hem Deva. "Meydandayım Barut Reis," Boştaki elimi yanağına koydum. "O meydanın tam ortasındayım." Diye devam ettiğimde güldü. Alayla değil. Acıyla. Ama kendineydi bu acı gülüş bana değildi. Sonra o da zehir akıttı. Benimki kadar gerçek bir zehir. "Yanımda değil Deva, karşımdasın." Güldüm. Zehrin yarattığı acı bir gülüştü bu. Hep acıydı zaten bize kalan gülüşler. Asla umutla dolu olmazdı, asla neşe yüklü olmazdı. Haramdı sanki. Bir kere mutlu olsa, dünya kötülüğe bulanacaktı adeta. O kadar haramdı işte bana mutluluk. Dudaklarımı dudaklarına yaklaştırdım. "Yanında olacak nedenim yokken," Dedim "Karşında duracak sebebim çok ondandır." HIRÇIN BİR KARADENİZ HİKAYESİ...