En sevdiğim kitabın içine yan karakter olarak düştüğümde tek bir görevim vardı : mutlu sonun gerçekleşmesini sağlamak. Her şey tam da olması gerektiği gibi gidiyordu─ta ki ben kötü karakterin dikkatini çekene kadar.

Araf Altuğ Akıner. O kusurlardan oluşuyordu. Yüzünde, kariyerinde, verdiği kararlarda, hayata bakış açısında ve en önemlisi ruhunda var olan kusurlardan... Karşı tarafa sinir krizi geçirtebilecek derecede karamsardı. Başarılı olmak istediği halde, hemen pes edecek kadar korkaktı. Yerinde olabileceği kişilere bakıp imrenecek kadar çaresizdi. Ve yeteneğinin farkında olamayacak kadar kördü. Ta ki... Benimle tanışıncaya dek... Tek ihtiyacının biraz cesaret, biraz da inanç olduğunu biliyordum. Önceki takımından kovulmuş, futbola küsmüştü. Ama her şeye rağmen bir yanı geri dönmek ve hastalık derecesinde sempati beslediği Beşiktaş'ta oynamak istiyordu. Asla maçlarda giyme şansı bulamadığı o formaya, asla oynayamadığı o takıma, asla gerçekleştiremediği o hayale âşıktı. Ben bu hikâyede vasıfsız ve futbolla alakası bile olmayan biriydim. Sanırım onunla tanışma nedenimiz de buydu. Ben cahil cesaretimle, hayallerinin peşinden koşması için ona yardımcı olmalıydım. Bilmiyorum, belki de böyle olduğuna inanmak istiyordum. Yine pes ettiği anlardan birinde -ki bu çok sık oluyordu- ona baktım ve fısıldadım. "Kartallar yüksek uçar." Ela gözleri, gür kirpiklerinin altından bana baktığında içimde binlerce kartal hareketlendi. "O halde senin için uçacağım."

Beş yıldır babasından haber alamayan Sezen Vera, bir sabah prova için gittiği orkestrada polisler eşliğinde karakola götürülür ve babasının ölüm haberini alır. Babasının cesedini teşhis etmek için gittiği morgda karşısına çıkan bir başka ceset ve o cesedin başındaki adamsa hiç yabancı değildir; aylardır atölyesinde portresini çizdiği adamla artık yüz yüzedir. "BİR ZÜMRÜT YEŞİLİ ÖLÜM" serisi.

Bu yüzdendir ki öğrenecekleriniz, size anlatacağım son hikayem olacak. Çünkü size, nasıl öldüğümü anlatacağım. Ben kim miyim? Ben ne bir yalancıyım ne de bir yabancı. Sadece canı yananlardanım. Ya da yalnızca can yakanlardan biri. * Yalancılar ve Yabancılar evreninden...

İnsan ne dilediğine dikkat etmeli, zira kalbinden geçen iyi ya da kötü hiçbir dilek gerçekleşmeden peşini bırakmaz, derler. Ben, ölüm diledim. Bir ölümle başladı her şey. Bir başka ölüm onu izledi. Ve bir diğeri...

@biricikakyuz : Kimsin sen? @basorexia : Sana şuan kim olduğumu söyleyemem bal göz ama zamanı geldiğinde öğreneceksin. @basorexia : Kendi isteğinle geleceksin bana. @basorexia : Dudaklarımdaki son damla zehiri içmek için yalvaracaksın belki bana.

O gece bir sır düştü okyanusa, sır çarptı kayalıklara, kayalık ezdi büsbütün her şeyi ve sonra her şey esrarengiz bir şekilde başladı. O gece zihninden tüm benliği bir kalemle silip atıldı, ne geçmişine dair ne de kendisine dair hiçbir şey hatırlamıyordu. O gece derin bir bataklığı andıran adam geldi ve onu geleceğinden tutup geçmişe sürükledi, sürükledikçe karanlık bir boşluğun içinde sallandı. Sonra... Sonra, Derin bir tutku yılan gibi sarıldı bedenlerine. İç içe geçmiş bir zincir gibi ne kopabildiler ne de bir bütün olarak paslanmadan kalabildiler işte bu onların arasındaki âşkın basit bir betimlemesiydi. "Cinnetimin içindeki akıl hastanemsin sen benim." ❄⛓

Parmaklarım küllerinde dolaştı. Sonra birden yağmur bastırdı. Gülümsedim ve beni izledi. Sustu ve onu dinledim. Sessizliği bile güzeldi. "Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."

Ecrin, kendi halinde takılan, henüz on sekiz yaşında, ailesiyle bir takım sorunları olan bir genç kızdır. Peki ya bu kıza bir gün yanlışlıkla bir kiralık katil mesaj atarsa ne olur? * "Birini sevmeyi bıraktığında içinde ölmüş olur." dedim yorgun sesimin el verdiği kadarıyla. "Ama seni öldürmemek için sevmeyi hiç bırakmayacağım." * ~ilk birkaç bölüm texting, diğer bölümler normaldir.~ cover by: roxeia

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.